Vrede op aarde, behalve voor Mia Doornaert en Charles Michel
Na jaren proberen heeft Sven de Leijer eindelijk zijn eigen programma. In Vrede op aarde blikt hij terug op het voorbije jaar, maar of we daar nu echt blij moeten van worden?
Kerstmis. Zijn opgevulde kalkoenen. Zijn cadeaus die je eigenlijk niet wil. Zijn eindejaarsprogramma's die volgende week alweer vergeten zijn. Het hoort allemaal bij deze periode, en dus kreeg Sven de Leijer van Eén voor de eerste keer een eigen programma. Als een cadeautje dat wellicht niemand anders wil, maar iemand moet nu eenmaal de leemte opvullen omdat ook Lieven Van Gils recht heeft op een kerstbreak.
Vrede op aarde is het resultaat, een soort talkshow waarin Sven de Leijer met drie gasten terugkijkt op het voorbije jaar. De Leijer doet wat hij in het verleden al zo vaak deed: veel televisie kijken - tot twaalf uur per dag! - en rode draden zoeken om fragmenten aan elkaar te lijmen. Best grappig, of soms toch. Als dan ook Lukas Lelie zijn steentje mag bijdragen, lijkt het nog allemaal min of meer in orde te komen. Want wie had kunnen denken dat je op suiker geen suikertaks moet betalen?
Charles Michel kan de sympathieke pee uithangen, en dat gaat hem duidelijk beter af dan een regering leiden
Alleen is het jammer dat er nog drie gasten op de sofa zitten die ook nog wat aandacht moeten krijgen. Vrede op aarde vervalt zo al te snel in het euvel waar ook tig andere programma's onder lijden: het lukt maar niet om een grappig programma te maken met mensen die in een zetel zitten. Het kan aan de zetels liggen, maar misschien ook aan het onvermogen om grappige, niet-geforceerde scripts te bedenken. Al zal het Charles Michel wellicht worst wezen: hij kan de sympathieke pee uithangen, en dat gaat hem duidelijk beter af dan een regering leiden.
Ovifat
Als intermezzo deelt een jury onder leiding van Jan Peumans - nog zo'n politicus die net iets te graag op tv de sympathieke uithangt - prijzen uit. Daarvoor trok hij samen met onder meer Herman Brusselmans, Goedele Liekens, Mia Doornaert en de stilaan onvermijdelijke Danira Boukhriss naar een chalet in het ondergesneeuwde Ovifat. Een legendarische bijeenkomst, nu al, want hoe omschrijf je anders een in fuchsia getooide Doornaert die 'Kind van de Duivel' van Jebroer zingt? De twee zaten later ook nog eens broederlijk naast elkaar in de studio. O tempora o mores. Een barones zou er eens een column moeten over schrijven.
Volgens het uitgebreide interne De Morgen-reglement over het schrijven van recensies verdient een programma twee sterren als je denkt 'bof'. Een betere omschrijving hadden we niet kunnen bedenken voor Vrede op aarde. Bof.