Nazi's bouwden concentratiekamp om tot 'gezellig' dorpje om wereld te doen geloven dat geruchten over Holocaust leugens waren

De nazi's deden uitschijnen dat Theresienstadt een standaard dorpje was, waar inwoners even om een brood gingen bij de bakker of gezellig een pintje gingen drinken op café. Ze deden dat om de wereld ervan te overtuigen dat de afgrijselijke geruchten die de ronde deden niet waar waren. 

De nazi's waren er als de dood voor dat het bestaan van concentratiekampen zou uitkomen. Ze nodigden het Internationale Rode Kruis dan ook uit om op bezoek te komen in één van hun kampen. Voor ze die uitnodiging verstuurden, namen ze wel een paar maatregelen. Ze bevolen de gevangenen om valse huizen, winkels en cafés te bouwen, zodat het Rode Kruis zou geloven dat Theresienstadt inderdaad een gewoon dorpje was. 

Sinds 1942 deed Theresienstadt dienst als een doorgangskamp voor duizenden Joden. Ze werden er ondergebracht tot ze overgeplaatst konden worden naar een vernietigingskamp zoals Auschwitz. De nazi's wouden niet dat dit aan het licht kwam en stelden het kamp voor als een Joodse modelgemeenschap. 

Om ervoor te zorgen dat het plan zou slagen, namen de nazi's verregaande maatregelen. Eerst werden alle gevangenen gescreend. 200 van hen werden als 'sociaal gewaardeerd' bestempeld en mochten blijven. Vervolgens werden ze in kamers met twee bedden ondergebracht om te doen uitschijnen dat ze een minimum aan comfort hadden. Veel van de andere gevangen werden op de trein richting hun dood gezet. De overblijvende gevangenen werd vervolgens opgedragen om het kamp op te ruimen. Er werden nepwinkels en -cafés gebouwd, zodat het leek alsof de inwoners toegang hadden tot dagelijkse benodigdheden. 

Op 23 juni 1944 werden een aantal leden van het Internationale Rode Kruis dan ontvangen in Theresienstadt door een gevangene. Hij werd voorgesteld als 'burgemeester' en moest een rondleiding geven. Tijdens de rondleiding werden de mooiste kamers getoond en kregen de leden van het Rode Kruis een operavoorstelling voorgeschoteld die geschreven was door één van de inwoners. De rondleiding week niet af van de vooropgestelde route en inwoners mochten enkel antwoorden op vragen die de nazi's zelf stelden. Vragen van het Rode Kruis moesten subtiel genegeerd worden.

Hoewel er duidelijk een vorm van censuur was, gingen de leden van het Rode Kruis toch mee in het verhaal. Ze lieten dan ook weten dat hun bezoek aan Theresienstadt een 'positieve indruk' op hen had nagelaten. 

Deze positieve afloop gaf de nazi's een extra duwtje in de rug om nog verder te gaan met hun verhaal. Ze besloten om een film op te nemen die dienst zou doen als propagandamiddel. De film kreeg de naam 'De Fuhrer geeft een dorp aan de Joden' en werd geregisseerd door een bekende Joodse acteur, Kurt Gerron, die tevens een gevangene in het kamp was. In september 1944 was de film klaar. Na afloop werden alle acteurs die in de film speelden overigens geëxecuteerd om te voorkomen dat ze met hun geheim naar buiten zouden komen. 

De bedoeling was dat de film wijdverspreid zou worden om alle hardnekkige geruchten de kop in te drukken. De film werd een paar keer vertoond, maar toen liep de Wereldoorlog op zijn einde en kwam de gruwelijke waarheid toch naar buiten. 

In de onderstaande video is een deel van de propagandafilm te zien:

De gruwelijke waarheid is dat gevangenen doodgeschoten en uitgehongerd werden. Anderen gingen dan weer ten onder aan ziektes opgelopen door de erbarmelijke omstandigheden, waarbij 60.000 mensen samengepropt zaten op een plek die voorzien was voor 7.000 mensen. Net voor het einde van de oorlog, in 1944, deporteerden de nazi's nog een massa gevangenen naar vernietigingskampen.