Aula Azalea was met zijn vierhonderd zitplaatsen tot de nok gevuld met mensen die Dirk nog een laatste groet wilden brengen. Minstens evenveel mensen stonden recht, binnen of net buiten de aula. De vele rode trainingspakken en rood-gele sjaals van KFC Evergem vielen op. De massale opkomst zegt iets over hoe geliefd de onfortuinlijke Evergemnaar was. De persoonlijke boodschappen waren op geen twee handen te tellen. Velen voelden de behoefte om Dirk nog een laatste keer te zeggen hoeveel ze van hem hielden. Het woord dat in elke getuigenis terugkwam was “levensgenieter”.

Dochter Laura beet de spits af en kreeg de volledige zaal onmiddellijk muisstil. “Je lachte altijd en deed met iedereen onnozel. Mijn broer en ik zullen ons best doen om even grote levensgenieters te worden.” Op het einde van haar voorgelezen brief stelde ze haar “papsie” gerust. “Je bent voor altijd in ons hart. We zullen goed voor mama zorgen. Net zoals jij dat deed.”

“Als een tweede papa”

Laura’s vriend bevestigde daarna wat iedereen eigenlijk al wist. “Zoals jouw dochter over je praatte, wist ik dat je de beste was die ze zich kon dromen.”

De vriendin van zoon Lorenzo kwam nog even terug op de dag dat het noodlot toesloeg. “22 december zal voor altijd de dag blijven waarin we werden achtergelaten in een grote leegte. Je was veel meer dan zomaar een schoonvader. Je was als een tweede papa.”

Ook voor neef Vincent was Dirk niet de eerste de beste oom. “Je was mijn maat. Ik had een fantastische band met jou.”

De oudere zus van Dirk sloot af met een positieve noot, in zoverre zoiets mogelijk is op zo’n moment. “Je sloot iedereen in je hart. Zelfs mensen op reis die een andere taal spraken waar jij niets van begreep. Je stierf als een gelukkig man.”

Kwinkslagen

De volledige ceremonie was één groot eerbetoon aan de liefdevolle en levenslustige alleskunner. Even groot als de liefde van zijn familie voor Dirk, was het respect en de bewondering die zijn collega's bij de plantsoendienst en in het bestuur van de voetbalploeg voelden. “Ieder van ons is fier dat je dertig jaar lang onze collega was. Je kwam met iedereen overeen. Je leven was veel te kort.”

Het laatste woord was voor de voorzitter van Evergem Center, Hubert Van De Walle. “Je zorgde ervoor dat iedereen zich thuis voelde in onze club, met een lach of een knuffel. Je loste elke discussie op met één van jouw typische kwinkslagen.”

Als de emotionele dienst één ding overduidelijk maakte, is dat Evergem een warme, gulle man verliest die door velen gemist zal worden.