Oog in oog met moordenaar van haar broer Robert: “Ik wil hem wel vergeven, maar ik vergeet nooit wat hij heeft gedaan”

“Ivan Vissers is een grote, struise man. Maar op onze eerste ontmoeting, drie jaar geleden, zat hij ineengekrompen aan tafel. Hij keek naar beneden. Aan zijn handdruk – een slap, zweterig handje – voelde ik dat hij niet zou liegen. Misschien klinkt dit raar, maar hij was nederig. Hij zei: Ik kan niet zeggen hoeveel spijt ik heb, ik kan het niet ongedaan maken. Ik kan niet vatten dat ik een moordenaar ben. Dat hij dat erkende, zorgde dat ik bleef luisteren. We hebben 2,5 uur gepraat, over alles. De lucht woog zwaar in dat zaaltje. Er zijn heel veel vensters, maar die gaan niet open.”

Annemie Van Camp vertelt heel gedetailleerd over 13 september 2014. De dag waarop ze de moordenaar van haar broer Robert (59) recht in de ogen keek. Drie jaar eerder, in 2011, had Ivan Vissers hem gewurgd in een appartement in Geel. Robert Van Camp was de ex-man van de vriendin van Vissers. Er was ruzie over de kinderen, Vissers vloog hem naar de keel. “Eerst deed hij alsof hij er niks mee te maken had”, zegt Annemie. “Mijn zus en ik waren naar het appartement geroepen. Ivan zat daar te wenen, begon een verhaal over inbrekers. Er klopt iets niet, zei mijn zus. Enkele dagen later kregen we gelijk: Robert was vermoord.”

Tot aan de start van zijn assisenproces, op 4 november 2013, hield Ivan Vissers vol dat hij onschuldig was. Pas op het proces zelf bekende hij. “Ik heb heel lang naar het proces toegeleefd”, zegt Annemie. “Maar het was één grote show. Vissers kreeg wel de straf waarop we hoopten – 20 jaar cel voor moord met voorbedachten rade. Maar we bleven achter met veel vragen.”

“In juli 2014 schreef Vissers een brief naar de familie: Beste familie, sorry, sorry, sorry, ik zit hier in de cel … Zelfbeklag tot en met. Mijn jongste zus wilde het niet horen. Het enige dat mij aansprak, is dat hij op al onze vragen een antwoord wilde geven. Dat was mijn kans. Na het proces was ik op de sukkel geraakt. Ik had een burn-out, was depressief en verloor mijn job. Ik durfde zelf geen contact te zoeken, omdat ik reacties van mijn familie vreesde. Ik was blij dat hij het initiatief had genomen. Ik wilde zien hoe hij sorry zou zeggen.”

Vriendjes

“Na die eerste ontmoeting veranderde mijn beeld van hem. Hij blijft een mens. Hem wegsteken in de gevangenis voor 20 jaar, haalt dat iets uit? Onze Robert komt er niet mee terug. Ik vond het van moed getuigen, dat hij die brief had geschreven. Maar dat ligt moeilijk bij familie en vrienden: Je gaat toch geen vriendjes worden met de moordenaar?”

“In de gevangenis vonden ze het moedig dat ik het gesprek was aangegaan. Ik deed geregeld mijn verhaal voor andere gedetineerden, ik zat in een werkgroep van Moderator, het forum voor Herstelrecht en Bemiddeling. Ook Ivan wilde zijn verhaal vertellen, en zo komt het dat we in maart 2016 opnieuw afspraken. Sindsdien komen we elke maand samen in Beveren. Uit dat project is ook de Canvas-reportage ontstaan.”

“Ik heb schrik dat kijkers zullen denken dat ik er licht overheen ga. Zo is het zeker niet. Ik wil mensen vooral laten nadenken. Eerst dacht ik ook: Steek die gedetineerden op water en brood. Maar dat levert niks op. Mijn gevoel zegt dat er plaats moet zijn voor een tweede kans. In mei 2018 kan hij vrijkomen na een derde van zijn straf. Ik kan daarmee leven. Ik wil gerust een motivatiebrief schrijven, als hij werk zoekt. Ik wil ook samen ons verhaal vertellen aan studenten sociaal werk. Maar Ivan moet niet naast mij komen wonen. Vrienden zullen we niet worden.”

“Ik krijg weleens de reactie: Je maakt er een brave moordenaar van. Zo is het niet. Ik kan Ivan vergeven, maar ik vergeet niet wat hij gedaan heeft. Want als ik het vergeet, dan doe ik alsof Robert niet heeft geleefd. Dan verraad ik mijn eigen broer.”

De reportage ‘Oog in Oog’ wordt uitgezonden op dinsdag 2 januari om 20.30 uur op Canvas.