De lijdensweg van Sophie (een fictieve naam, de vrouw wil anoniem blijven) begon aan het einde van haar zwangerschap. De vrouw uit Waremme (Borgworm) in de provincie Luik was 34 toen ze te kampen kreeg met helse pijnen in de benen. Geen enkele arts, fysiotherapeut of osteopaat kon een oplossing vinden voor haar probleem, tot een dokter de omstreden suikerinjectietherapie suggereerde.

Brandende benen

Vlak voor ze beviel kreeg Sophie een opvallende pijn in haar rechterbeen, vertelt ze aan nieuwszender RTL. Haar toenmalige dokter stelde haar gerust: “Maak je geen zorgen, ischias komt wel vaker voor bij zwangere vrouwen,” klonk het. “Zodra je bevallen bent, zal de zenuwpijn wel weggaan.” Maar de pijn verdween niet, wel integendeel. Toen Sophie het ziekenhuis verliet, voelde het alsof haar benen continue in brand stonden. Wandelen en zelfs gewoon rechtstaan lukte nog amper.

Dokter na dokter

Haar dokter raadde haar aan om een röntgenfoto te laten nemen, maar ook na een bezoek aan de dienst radiologie werd de oorzaak van het probleem niet meteen duidelijk. “Er werd gedacht aan een hernia, maar dat had ik nog nooit eerder gehad,” vertelt Sophie. “Bovendien overdreef de radioloog bij het aftasten van de gebruikelijke pijngrenzen.” En zo stapte Sophie met nog meer pijn naar buiten.

De kersverse moeder werkte ondertussen nog maar deeltijds, in haar vrije tijd bleef ze dokter na dokter raadplegen. Fibromyalgie, klonk het bij een andere arts. Dat is een veelvoorkomende reumatische aandoening die zich manifesteert als een branderige pijn en permanente vermoeidheid. Maar voor Sophie leek dat meer ‘de nieuwe modeziekte’ dan dat ze er daadwerkelijk aan leed. Ze aanvaardt de diagnose dan ook niet. De pijn die ze voelt in haar beide benen en bekken werd ondertussen elke dag ondraaglijker, ruim vier jaar lang neemt ze dagelijks ontstekingsremmers en pijnstillers.

Omstreden techniek

Het is pas bij Dr. Lambert (pseudoniem voor de arts in kwestie) dat er vooruitgang gemaakt wordt. De gynaecoloog en zenuwspecialst diagnosticeert een ontsteking van de ‘nervus pudentus’, een zenuw die zich tussen de geslachtsorganen en de anus bevindt. “Toen hij die zenuw aanraakte, sprong ik zowat een meter vooruit van de pijn,” herinnert Sophie zich. “Hij was de eerste die sprak van prolotherapie. Ik had er nog nooit van gehoord en heb eerst heel wat research gedaan.”

Uit die research bleek dat de therapie niet officieel erkend wordt. Het is een herstellende inspuittherapie met suiker, die een genezingsreactie in het lichaam uitlokt. Omdat er eerst een ontsteking ontstaat en dat tijdelijk voor nog meer ongemak zorgt, is het een omstreden therapie die door relatief weinig artsen wordt uitgevoerd. Maar door de infiltratie van een suikeroplossing worden bepaalde pezen, banden of spieren daardoor net gestimuleerd te genezen.

“Als orthopedisch arts gebruik ik het in gevallen waar zwakke ligamenteuze structuren de oorzaak van de pijn zijn,” zegt dokter Ombregt, een van de weinige artsen die de techniek toepast. “Er komt een reactie die het ligament doet herstructureren. De behandeling bestaat meestal uit twee- tot driewekelijkse injecties en de resultaten kunnen al na zes weken positief zijn.”

De behandeling wordt al sinds 1950 gebruikt, maar is sindsdien nog steeds niet officieel erkend. Het wordt dus ook niet op de universiteit onderwezen, is daardoor minder bekend bij artsen en wordt ook niet vergoed door de sociale zekerheid.

Eindelijk oplossing

“Door de geconcentreerde suiker in de bekkenbanden te injecteren, werden de gewrichten gestabiliseerd,” legt Dr. Lambert uit. “Dat verzacht de pijn en maakt alles weer wat draaglijker voor Sophie.”

Sophie is dolgelukkig: “De prolotherapie heeft me een nieuw leven gegeven. Al na vijf sessies kwam een einde aan vier jaar helse pijnen. Lang wandelen lukt nog niet goed, maar dat is een peulschil in vergelijking met wat ik eerder moest doorstaan.”