Tocht van de laatste hoop: meest hypermoderne schip op deze planeet speurt in nieuw zoekgebied naar MH370

Het hypermoderne vaartuig dat vandaag uit de haven van Durban, Zuid-Afrika, vertrokken is, oogt impressionant. Het oranje schip staat vol antennes, op haar achtersteven een kraan. De ronde, lompe neus maakt het makkelijker om zich door de diepe oceaan te klieven en signalen van de bodem op te vangen. In de romp zitten acht drones-onderzeeërs, HUGIN's genaamd. Ze zijn zes meter lang, wegen 1.800 kilogram en hebben elk een titanium omhulsel. Dat om de gevoelige elektronica aan boord te beschermen tegen het water dat op extreme diepte tegen de wanden beukt. De onderzeeërs kunnen tot 6.000 meter diep gaan en varen zo erg dicht tegen de zeebodem.

De Seabed Constructor - zo wordt het schip genoemd - kreeg van de regering in Maleisië de eer nog eens alles op alles te zetten om ook maar één spoor naar het vermiste vliegtuig te vinden. Dat verdween van de radar op 8 maart 2014 toen het vertrok in Kuala Lumpur richting Peking. Aan boord waren 239 passagiers. In de buurt van het noorden van Sumatra werd het toestel voor het laatst gedetecteerd, daarna geen spoor meer. Volgens satellieten zou het ergens ten westen van Australië zijn neergestort. De verdwijning is nog altijd het grootste mysterie dat de moderne burgerluchtvaart ooit heeft gekend.

Eerdere zoekacties de afgelopen drie jaar, hebben nog altijd niets opgeleverd. Intussen is al 120.000 vierkante kilometer oceaan uitgekamd, onder meer door Fugro, een Nederlands bedrijf ingehuurd door de Maleisische, Chinese en Australische regering. Het schip dat vandaag werd uitgestuurd, krijgt nu een nieuwe kans. In plaats van zes autonome onderzeeërs moeten nu acht toestellen signalen opvangen. Waar vroeger 890 vierkante kilometer per dag werd afgespeurd, gaat het nu om 1.200 vierkante kilometer. In slechts honderd dagen zou de klus geklaard moeten zijn.

Het nieuwe zoekgebied, dat zich uitstrekt over een oppervlakte van 25.000 vierkante kilomter, ligt ten noorden van eerder doorzochte stukken oceaan. Dat er al meermaals wrakstukken aanspoelden op de kusten van Madagskar, Mozambique en het Franse eiland La Réunion, heeft mee de nieuwe koers bepaald. Op 17 januari bereikt het schip haar startpunt, voor de kust van West-Australië. Intussen testen onderzoekers aan boord hoe en welke signalen de duikboten kunnen opvangen, door dummy's of nepobjecten op de zeebodem te plaatsen. Als het schip in het aangeduide gebied niets vindt, gaat het noordelijker.

Elke onderzeeër wordt geleverd met een batterij van 300 kilogram. Een naar beneden wijzende sonar zal de contouren van de zeebodem in kaart brengen, ook sonars aan de zijkant tasten de bodem af. Die sturen op hun beurt signalen naar het moederschip. Zand reflecteert bijvoorbeeld minder geluid dan metaal, waardoor metalen objecten zoals vliegtuigresten gemakkelijk te onderscheiden zijn. Op basis daarvan worden kaarten gemaakt. 

Vervolgens buigt een team van geologen en hydrografen zich over de gegevens. Verrassend genoeg verloopt dat onderzoek handmatig, zonder al te veel technologie, maar louter door de ogen van de onderzoekers. Het team stelt een lijst samen met belangrijke gegevens en rangschikt die van E tot en met A - naarmate van belangrijkheid. Op basis daarvan kan de onderzeeër voor een tweede keer naar de bodem worden gestuurd en kunnen er foto's worden genomen. 

Het schip is het meest geavanceerde onderzoeksschip op deze planeet. Als het geen spoor kan vinden naar MH370, is het waarschijnlijk dat het mysterie nooit zal worden opgelost.