Vandenbergh: "Ja, ik kan nog altijd de Ronde winnen"

Stijn Vandenbergh verhuisde vorige winter van QuickStep naar AG2R. Na jaren als helper zou hij eindelijk zijn kans krijgen als kopman in de Vlaamse klassiekers. Helaas, een longontsteking vergalde een groot deel van het voorjaar. Revanche zat er niet meer in: bij een zware val begin mei, in de Vierdaagse van Duinkerke, liep de Oost-Vlaming een hersenkneuzing op, met geheugenverlies tot gevolg.

"Of alles inmiddels in orde is? Ik zou ja willen zeggen, maar tien dagen geleden ben ik gevallen met mijn mountainbike en nu sukkel ik nog wat met een peesontsteking aan mijn arm", zegt hij. "Gelukkig gaat het steeds beter. Het zal geen probleem zijn om te starten in de Tour Down Under."

Hoe is het voorts met de gezondheid?

Vandenbergh: "Het gaat goed. De geheugenproblemen zijn grotendeels weg. Af en toe vergeet ik nog dingen: waar ik mijn autosleutels heb gelegd en zo. Ach, misschien was dat vroeger ook al zo en steek ik het nu op die val."

Is dat beangstigend, geen controle hebben over je hoofd?

"Eigenlijk heb ik er weinig last van gehad. Ik weet niets meer van de dag van mijn val en de veertien dagen erna. Van die drie en een halve week in het ziekenhuis herinner ik me er nog één. Ik heb hier nog het boekje liggen waarin ik tijdens mijn revalidatie mijn dagschema invulde. Mijn laatste notitie dateert van 21 juni. Ik heb er sindsdien niet meer in gekeken. Ik wil die periode vergeten."

Klinkt grappig uit de mond van iemand die geheugenverlies heeft gehad.

"Toen ik weer 'normaal' was, heb ik af en toe wel nog rare momenten gehad. Soms was ik op training plots de weg kwijt, terwijl ik perfect had moeten weten waar ik was. Dan moest ik me echt concentreren om die kennis terug te halen."

Je vertelde dat je tijdens je revalidatie vooral strips van Kiekeboe hebt gelezen en Scrabble speelde met je vader om de tijd te doden.

"Scrabble? Heb ik dat verteld? Dat herinner ik me dus niet meer. Tja, vorige week zag ik mezelf op de grond liggen in de E3 Harelbeke tijdens het wielerjaaroverzicht op tv. Dat wist ik dus ook niet meer."

Weet je hoe de val in Duinkerke is gebeurd?

(schudt het hoofd) "Er was een vrij grote groep bij betrokken, vijftig à zestig man, schat ik. Hoe gebeurt zoiets? Iemand die op het achterwiel van een ander rijdt en dan een domino-effect zeker?"

In het peloton hoor je de wildste verhalen: over het gebruik van Tramadol bijvoorbeeld, een pijnstiller waardoor de reflexen trager zijn. Moeten we in die richting zoeken?

"Dat denk ik niet. Ik geloof dat je meer naar de typische koersomstandigheden moet kijken. Als je tegen tweehonderd coureurs zegt dat ze vooraan moeten zitten, terwijl er maar plaats is voor twintig man, dan vraag je om problemen. Die val is gebeurd op een stuk licht bergaf, de snelheid lag heel hoog. Wielrennen is een gevaarlijke sport."

Ben je nu niet bang op de fiets?

"In het begin remde ik bij elk geluid. Dat was een reflex, maar die schrik is weer weg. Ik heb wel enorm afgezien na mijn rentree. Mijn conditie was volledig weg."

Waar sta je vandaag conditioneel?

"Op het niveau waar ik andere jaren zit."

Als je mag dromen, wat brengt 2018 dan?

"Ik zou graag een keer op het podium staan bij een klassieker. Ik ben al vier keer vierde geweest (E3 Harelbeke 2014, Ronde van Vlaanderen 2014, Omloop 2015, Gent-Wevelgem 2015, BA)."

Een nonkel van je is er heilig van overtuigd dat jij de Ronde van Vlaanderen kunt winnen.

"Eigenlijk geloof ik daar zelf ook in. Toen ik vierde werd, lag ik geen vijf minuten achterop, hé. Ik sprintte mee voor winst. Ik heb nog aangevallen op drie kilometer van de streep, op dat laatste knikje aan het golfterrein in Wortegem."

Geloof je erin, of geloofde je erin?

"Nog altijd. Los van de ellende het voorbije jaar voel ik me niet minder dan drie jaar geleden."

Jouw status binnen de ploeg is veranderd. Jij hebt je seizoen gemist, terwijl je collega Oliver Naesen ontbolsterd is. Het zou alleen maar logisch zijn als hij straks kopman is.

"Na al die jaren in dienst bij QuickStep wilde ik zelf resultaat rijden, ja. Maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik me in dienst van Oliver stel, als ik dit voorjaar niet voor de prijzen kan rijden. Zoals in de tijd dat ik meesterknecht van Tom Boonen was. Oliver heeft ook het potentieel om grote koersen te winnen. Ik zie mezelf de nadagen van mijn carrière wel op die manier invullen."

Je zegt dat zonder enige vorm van bitterheid.

"Ik kan goed relativeren. Kijk, ik fiets graag en ik ben prof, maar mijn leven is meer dan dat. Ik ga graag op het circuit rijden met mijn auto, ik ga graag een keer goed eten met vrienden, ik ga weleens op café. Ik denk dat dat de reden is waarom ik het voorbije seizoen niet in een dip ben gesukkeld. Ik leef 95 procent voor mijn sport, geen 100."

Je werk moet plezant blijven?

"Zeker. Het is nu al meer werk dan vroeger. In de tijd van de liefhebbers was het veel relaxter. Vandaag komt er zoveel bij kijken: whereabouts invullen, een controle hier, een controle daar... Ik zal niet in een zwart gat vallen als ik stop."