"In oktober ben ik bevallen van mijn derde kind. Het eerste kwam er nu bijna veertien jaar geleden en sindsdien zijn zowat alle richtlijnen en adviezen veranderd: geen fruitpap maar groentepap eerst, flesjes moeten niet langer verwarmd worden en badjes hoeven niet meer dagelijks. Toch is één ding alvast niet veranderd: de borstvoedingsterreur."

In een opiniestuk in zusterkrant De Standaard beschrijft Nele De Saeger, moeder van drie, hoe ze in een postnatale depressie sukkelde nadat ze haar eerste kind kreeg, mede doordat borstvoeding geven moeizaam verliep. Daarna koos ze voor flesvoeding, maar moest ze merken dat anderen daar vaak veroordelend op reageren. "Kunnen we het religieuze, ­zaligmakende aura rond borstvoeding wat relativeren", vraagt De Saeger. "Onze uk krijgt alle lijfelijke warmte, troost en liefde: mag dát misschien de maatstaf zijn van ‘goed moederschap’?"

Week van de Borstvoeding

Ook Kind en Gezin las het opiniestuk en betreurt de negatieve ervaringen die de moeder had. "Het is helaas een opmerking die we regelmatig opvangen", zegt woordvoerster Leen Dubois. "Het is jammer dat moeders die geen borstvoeding geven nog altijd een schuldgevoel aangepraat krijgen. Dat zou echt niet meer mogen."

Zelf probeert Kind en Gezin, volgens Dubois, voldoende informatie te geven over zowel borstvoeding als flesvoeding. "We hebben informatie over beide en wijzen mensen die bij ons komen op de voor- en nadelen van beiden. Ook tijdens de Week van de Borstvoeding, waarbij we natuurlijk alle positieve effecten wat meer in de verf zetten, letten we er op dat we de moeilijkheden van borstvoeding niet uit de weg gaan. Zo is het zeer belangrijk maar niet evident dat er bij borstvoeding voldoende steun is van de partner en de directe omgeving waar de baby regelmatig zal verblijven. Ook praktisch komt er heel wat bij kijken."

"Het belangrijkste is en blijft dat ouders zich niet verplicht voelen", besluit Dubois. "Wij verstrekken informatie, maar de uiteindelijke keuze moet vrij zijn en bij de ouders liggen."