Aantal dode zones in oceanen is verviervoudigd in 50 jaar tijd

De verviervoudiging van de dode zones blijkt uit een nieuwe studie in Science. In kustwateren en riviermondingen is de stijging nog veel hoger: daar is het aantal dode zones vertienvoudigd sinds de jaren vijftig. 

"Zuurstof is fundamenteel voor het leven in de oceanen", zei hoofdauteur Denise Breitburg, mariene bioloog aan het Smithsonian Environmental Research Center aan het persbureau IPS. "De teloorgang van zuurstof in de oceanen is een van de meest ernstige effecten van de menselijke activiteit op het ecosysteem van de aarde."

In de dode zones is het zuurstofgehalte zo laag dat de meeste zeedieren er niet kunnen overleven. Vissen mijden de plekken en moeten zich zo terugtrekken in kleinere habitats. 

Maar het probleem is veel groter dan enkel de dode zones, benadrukken de wetenschappers. Ook een veel beperktere afname van het zuurstofgehalte op veel andere plekken kan de groei van zeedieren hinderen, de voortplanting in het gedrang brengen en zelfs tot de dood leiden. Een laag zuurstofgehalte kan ook de vorming van gevaarlijke chemicaliën zoals stikstofoxide aanjagen, een broeikasgas dat tot 300 keer krachtiger is dan CO2. 

De gezondheid van de oceanen is van fundamenteel belang voor de mens. "Ongeveer de helft van alle zuurstof op aarde komt van de oceaan", zei Vladimir Ryabinin, van de Intergouvernementele Oceanografische Commissie, die de onderzoeksgroep naar de dode zones aanstuurt.

Bovendien zijn de oceanen economisch van levensbelang, vooral voor ontwikkelingslanden. Kleine vissers zijn niet in staat te verhuizen als een dode zone hun vissen verdrijft.

Ook het toerisme krijgt harde klappen als koraalriffen verdwijnen. "Het is ook een enorm verlies voor alle diensten die afhankelijk zijn van recreatie en toerisme: van hotels en restaurants tot taxichauffeurs", zei mede-auteur Lisa Levin, mariene bioloog aan de Universiteit van California, San Diego. "Een ongezond ecosysteem in de oceaan kan verstrekkende gevolgen hebben."

De klimaatverandering is de belangrijkste schuldige voor de groei van het aantal dode zones in de open oceaan, omdat warmer water minder zuurstof kan vasthouden. In kustwateren en riviermondingen is vooral vervuiling de belangrijkste motor. Een teveel aan voedingsstoffen, vaak afkomstig van bemesting op het land, leidt tot de bloei van algen, die zuurstof aan het water onttrekken als ze afsterven. 

Om het probleem aan te pakken is volgens de wetenschappers een strijd op
drie fronten nodig. Ten eerste moeten de oorzaken aangepakt worden: vervuiling en klimaatverandering. Dat is niet makkelijk, maar inspanningen komen zowel mens als milieu op meerdere manieren ten goede. Een betere waterzuivering heeft bijvoorbeeld ook voordelen voor de volksgezondheid, en inspanningen tegen de klimaatverandering gaan bijvoorbeeld gepaard met schonere lucht.

Daarnaast moeten er beschermingsmaatregelen komen voor het meest kwetsbare zeeleven en de vissers die ervan afhankelijk zijn. De wetenschappers pleiten bijvoorbeeld voor beschermde zones waar de visbestanden zich kunnen herstellen, of voor de keuze van vissoorten die het beter doen bij lage zuurstofgehaltes. 

Ten derde moet er meer onderzoek komen naar het ontstaan van de zones. De wetenschap kan goed inschatten hoeveel zuurstof de oceanen in de toekomst zullen verliezen, maar kan nog niet goed voorspellen waar de probleemgebieden precies zullen ontstaan. Goede monitoring, met name in ontwikkelingslanden, kan veel problemen vermijden.

"Dit is een probleem dat we kunnen oplossen", zei Breitburg aan IPS. "De klimaatverandering stoppen vergt een wereldwijde inspanning, maar ook lokale acties kunnen de teloorgang stoppen." Ze verwijst daarbij naar de Chesapeake Bay in de VS, waar de vervuiling met stikstof een kwart is gedaald dankzij betere waterzuivering, andere landbouwtechnieken en een strengere wetgeving.

De studie van het internationale team, waarvan ook onze landgenote Marilaure Grégoire van de Universiteit van Luik deel uitmaakt, is gepubliceerd in "Science".