Denise Fergus was zwanger van haar zoontje James enkele jaren nadat ze haar eerste kindje Kirsty verloren was kort na de geboorte in 1989. Ze herinnert zich nog goed hoe verschrikkelijk ze zich voelde na het overlijden van Kirsty. En hoe de komst van James haar erbovenop hielp.

Niks had er toen op kunnen wijzen dat hij twee jaar later op een gruwelijke manier voorgoed van haar zou worden weggerukt. Maar het gebeurde wel.

Ontvoering, foltering en moord

Op 12 februari 1993 ontvoerden twee jongens van tien jaar de peuter in een winkelcentrum in Liverpool, Engeland. Ze folterden en vermoordden hem. Vier kilometer hadden ze James Bulger meegesleurd. Hem geslagen, gestampt, een steen op zijn hoofd gegooid tot ze hem uiteindelijk doodsloegen.

Twee dagen later werd zijn lichaam gevonden bij een spoorweg. Door de bewakingsbeelden van het winkelcentrum kwamen de speurders al snel terecht bij Jon Venables en Robert Thompson. De jongens werden gearresteerd en in november van hetzelfde jaar veroordeeld.

De rechter wond er geen doekjes om: de twee jongens waren barbaren en des duivels.

“Ik geef mezelf de schuld”

Nu, bijna 25 jaar later, geeft moeder Denise zichzelf nog steeds de schuld. Sinds die bewuste dag in 1993 heeft ze nooit meer een volledige nacht doorgeslapen.

“Er zijn geen woorden waarmee ik kan omschrijven hoe ik me nog elke dag voel”, getuigt ze in Daily Mail. “Ik was degene die zijn handje had losgelaten om mijn handtas te zoeken. Ik was degene die hem eigenlijk had moeten beschermen.”

“Maar weet je waar ik het meest spijt van heb? Dat ik niet rechts ben afgeslagen in plaats van links. Als ik naar rechts was gegaan, de hoek om, had ik gezien dat die jongens James aan het weglokken waren. Dat James de handen vasthield van de kinderen die hem zouden vermoorden.”

Nieuwe identiteit

De twee daders kwamen in 2001 vrij na een gevangenisstraf van acht jaar. Ze kregen een nieuwe identiteit om een nieuw leven te leiden. En dat zette destijds veel kwaad bloed.

Boy A (Robert Thomspon) en Boy B (Jon Venables), zoals ze tijdens het proces werden genoemd, kozen elk een heel andere koers na hun vrijlating. Venables slaagt er maar niet in om op het rechte pad te blijven, Robert Thompson leidt een keurig leven. Nochtans werd net hij aangeduid als de meest barbaarse van de twee, de duivel in persoon.