“Ik reed een kind dood dat plots de weg op sprong. Ik kon er niets aan doen en werd niet veroordeeld. Daarom strafte ik mezelf. Jarenlang.”

Maryann vertelde haar verhaal aan de Britse openbare omroep BBC. Daarvoor had ze niet veel over Brian gepraat. Hoewel ze constant aan hem dacht en de manier waarop hij was gestorven.

Het drama gebeurde in juni 1977. Maryann studeerde in de Verenigde Staten en zat midden in een verhuis, toen ze met de wagen over een landelijke snelweg reed in Ohio. Ze volgde de stroom van wagens aan de maximumsnelheid van 80 kilometer per uur, toen ze aan een rij van huizen kwam waarvan de brievenbussen aan de overkant van de weg stonden. “Opeens sprong een kleine blonde jongen de weg op”, vertelt ze. “Hij kwam van bij de brievenbussen en liep in de richting van de huizen. Ik zag hem pas op het laatste moment en probeerde hem nog te ontwijken. Maar het was al te laat. Hij vloog met een boog door de lucht en landde op het voetpad.” 

Maryann stopte onmiddellijk en rende op hem af om te kijken hoe hij eraan toe was. “Ik was zo in paniek dat ik me niet meer precies herinner wat er die eerste minuten gebeurde”, zegt ze. “Ik verborg me achter een struik en gilde het uit. Ik hoorde mezelf en dacht: ‘Wat is dat toch? Wie doet dat?’ En toen realiseerde ik me dat ik het zelf was.”

De jongen kreeg de eerste hulp van enkele passanten die ook gestopt waren. 20 minuten later arriveerde de politie. De agenten wachtten niet op een ambulance en legden het kind achteraan in een van hun wagens, waarop die wegreed. Enkele bewoners hadden intussen de moeder van de jongen op de hoogte gebracht. “Ze kwam haar huis uitgelopen en riep de naam van haar zoontje in doodsangst”, aldus Maryann. “Ze wilde haar zoon zien, maar de buren hielden haar tegen. Daarop zakte ze in elkaar.” (lees hieronder verder)

Maryann stapte intussen op de politie af en zei trillend met een hand in de lucht: ‘Ik heb het gedaan. Ik heb het gedaan.’ Ze moest achteraan in een politiewagen gaan zitten, waar ze een verklaring aflegde. Het was toen ook dat ze het vreselijke nieuws te horen kreeg dat de jongen overleden was. Dat was het moment dat haar leven voorgoed zou veranderen. Want hoewel ze niet aangehouden werd omdat er volgens de politie geen aanwijzingen waren dat ze iets verkeerds had gedaan, voelde ze zich zo schuldig dat ze zichzelf jarenlang zou straffen voor wat er was gebeurd.

Het begon met kleine dingen. Ze begon zich af te vragen of ze wel een goed mens was en raakte ervan overtuigd dat ze gevaarlijk was. Want wie anders overkwam zoiets? En het werd al snel erger. Ze stopte twee jaar met autorijden omdat ze onderweg hallucinaties en flashbacks kreeg. Ze zag Brian dan voor haar geestesoog. Hoe hij door de lucht vloog. Of in een plas bloed op straat lag.

Ze begon relaties met mannen die haar slecht behandelden en geloofde dat ze het juiste deed door zichzelf te straffen. Ze trouwde toen ze een dertiger was, maar vertelde haar man nooit wat ze gedaan had. Ze duwde vrienden weg en was vaak geïrriteerd. En intussen bleef Brian door haar hoofd spoken. Hij was een stem die ze de hele tijd hoorde en die haar ervan weerhield om voluit te leven.

“Ik dacht aan Brian op de dag dat ik trouwde. Ik dacht aan Brian op de dag dat mijn vader stierf. Ik dacht aan Brian op de dag dat ik mijn dissertatie verdedigde. Ik dacht aan Brian op de dag dat ik aan een nieuwe job begon. Hij was altijd bij me”, vertelt ze. “Zijn stem klonk boos en bestraffend. Hij zei me dat ik niet te gelukkig moest worden. ‘Je weet wat er de vorige keer gebeurde toen je gelukkig was. Je hebt toen een kind gedood. Je hebt mij gedood.’” (lees hieronder verder)

Enkele dagen na het ongeval, kwam volgens Maryann ook het besef dat ze zelf nooit kinderen zou hebben. Ondanks het feit dat ze de meest gevraagde babysit uit de buurt was, gaf ze haar recht om moeder te zijn op “nadat ze een andere moeder haar kind had ontnomen”. “Ik dacht dat ik het toch niet goed zou doen en besloot kinderloos te blijven. Het speet me enorm, maar het leek de juiste beslissing. Ik denk dat ik het sowieso erg moeilijk gevonden zou hebben om een kind op te brengen.”

Jaren later besloot ze een brief te schrijven naar de moeder van Brian. Nadat haar vader al hun excuses had aangeboden de dag na het ongeval, wilde ze dat nu ook persoonlijk doen. Ook voor zichzelf. De vrouw was intussen echter overleden en de brief kwam bij de oudere broer van Brian terecht. Hij las hem en zocht online contact met Maryann. “Er volgde een erg emotioneel gesprek”, vertelt ze. “Hij was bijzonder boos en vertelde me hoezeer zijn familie onder het ongeval had geleden. Zo waren ze gestopt met het vieren van Kerstmis omdat het te dicht bij de verjaardag van Brian lag. En alle familiefeesten die eens zo gelukkig waren geweest, waren nu overtrokken door verdriet. Ze hielden de kamer van de jongen onveranderd. Als een schrijn. Zodat hij toch nog een beetje bij hen was.”

Toen ze de telefoon neerlegde, voelde het niet alsof ze vrienden geworden waren, maar wel of ze verbonden waren in hun verdriet om hetzelfde kind. “Dat zullen we altijd gemeenschappelijk hebben”, zegt Maryann nog. “Ik heb het mezelf intussen vergeven, maar ik ben nog altijd doodsbang dat ik nog iemand anders pijn zal doen. Ik woon in Los Angeles en rij met de wagen, maar ik ben erg voorzichtig.”

De vrouw deelde haar verhaal op haar website ‘Accidental Impacts’ – “over goede mensen die per ongeluk iemand anders schade berokkenden bij ongevallen” – en daar kreeg ze sindsdien veel reacties van mensen die haar een hart onder de riem wilden steken. Mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt en haar schuldgevoel herkenden. Maar evengoed van slachtoffers.

“Ik was 14 toen ik op mijn fiets door een wagen werd aangereden”, vertelt iemand die zich Reuben noemt. “Het gebeurde op een grote weg en de wagen reed de maximumsnelheid van 100 per uur. Ik was zwaargewond. De bestuurder en zijn dochter raakten ook gewond toen mijn lichaam door de voorruit van hun wagen ging. De waarheid is dat het míjn schuld was. Ik stak de weg over zonder te kijken. De aanrijder en zijn dochter waren erg aangedaan. Ze bezochten me in het ziekenhuis, maar ik was nog bewusteloos. Toen ik hersteld was, ging ik hen opzoeken om mijn excuses aan te bieden. Ik wilde dat ze wisten dat ik het was die een fout had begaan en ik wilde me verontschuldigen voor het leed dat ik had veroorzaakt. Vaak wordt de autobestuurder meteen als schuldige gezien bij een ongeval met een zwakke weggebruiker. Zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Maar kinderen kunnen ook fouten maken.”

Sylvia vertelt dan weer over hoe ze de dood van haar baby op haar geweten heeft. Ze liet hem op een hectische ochtend achter in de wagen toen ze spullen aan het uitladen was voor haar winkel. Toen een klant haar aansprak, vergat ze dat ze hem er nog uit moest halen. “Het heeft mijn leven verwoest. Ik ging gewoon verder met mijn dag zonder het te beseffen. Ik kan hem nog niet zitten. Wachtend tot ik terug zou komen. Maar ik kwam niet terug. Hij was het beste wat me ooit overkomen is. Hij zag me graag en hij vertrouwde me. En ik heb hem teleurgesteld op de ergst mogelijke manier.” (lees hieronder verder)

“Ik ontdekte mijn vergissing om 4 uur ’s middags toen ik iets naar mijn auto bracht. Opeens besefte ik dat ik me niet kon herinneren dat ik hem eruit had gehaald. Toen ik de deur opendeed, zag ik hem nergens. Er was geen enkele beweging en de wagen rook vreemd. Toen ik de achterdeur opendeed, zag ik hem liggen. Ik gilde en riep met zijn zware, stijve lichaam de winkel weer binnen. Pogingen om hem weer bij te brengen mislukten. Hij was dood. Ik hield hem nog urenlang huilend vast.”

“Mijn leven veranderde sindsdien in een nachtmerrie. Ik kan niet zonder hem en ik kan het mezelf niet vergeven. Het is nu twee maanden geleden en elke dag is een hel. Ik verloor al mijn huis en mijn vrienden. Maar dat is niets in vergelijking met de haat die ik tegenover mezelf voel.”

Ook Maggie deelde haar verhaal. “Ik heb mijn moeder gedood”, reageert ze. “Ik bezocht haar in een tehuis waar ze verzorgd werd voor haar wankele gezondheid. Ze was al ziek van toen ik een jaar of 3 was. Op een dag besloot ik haar met mijn zus mee te nemen in een rolstoel voor een wandeling. Op een bepaald punt veranderde het voetpad in kiezels. Ik dacht dat het geen probleem zou zijn, maar dat was het wel. Mijn moeder viel uit de rolstoel en stierf aan haar verwondingen. Ik had haar misschien kunnen tegenhouden, maar was als verstijfd. Het gebeurde toen ik 9 was. Intussen ben ik 61 en kreeg ik hulp om alles te verwerken. Het goede nieuws is dat het mogelijk is om eroverheen te komen.”