Topfavoriete Sanne Cant: "Ik wil het vel van de beer niet vooraf verkopen"

"De eerste blijft een heel speciale. Die vergeet je niet. Toch is die van Lille 2016 de mooiste. Hoeveel keer kan je een titel pakken in je eigen gemeente? Het damesveldrijden is sowieso niet in kampen verdeeld zoals bij de mannen, maar die dag leek gewoon het voltallige publiek mijn naam te scanderen. Kippenvel."

"Als eliterenster verloor ik maar één Belgisch kampioenschap. In 2009 moest ik in Ruddervoorde het onderspit delven tegen Joyce Vanderbeken. Verschrikkelijk. In de slotronde moest en zou ik als eerste door de zandbak, richting finish. Dat werd mij verhinderd, waardoor ik compleet de kluts kwijt was en ook mijn sprint in de soep draaide. Van de 100 keer zet ik die spurt 99 keer naar mijn hand. Die dag dus niet. Het zou me nu - met dank aan mijn ervaring - niet meer overkomen."

"Mijn enige kans ooit op die trofee. Niet dat ik het Jolien D'hoore niet gun, maar wat kan ik nog meer doen? Ik had op zijn minst verwacht dat het een nek-aan-nekrace zou worden. Ik was immens ontgoocheld, ja. Wat later zat ik hier in Benicassim op een terras en kwam een Spaanse dame vragen of ze met mij op de foto mocht. 'Hier appreciëren ze me wel', dacht ik."

"Het zal een immense aanpassing zijn, want noch op stage noch thuis (Cant woont alleen, red.) moet ik met anderen rekening houden. Twee jaar geleden was Maud Kaptheijns (toen bij zusterteam Steylaerts-Verona, red.) er bij. Een filmpje kijken als ik 's nachts de slaap niet kon vatten, was plots geen optie meer. Natuurlijk heeft het ook zijn voordelen: je moet niet altijd alleen op pad."

"Niet! Ik ben zeer tevreden van mijn fiets. De geometrie en het design passen me perfect. Ik weet niet of dat bij een Canyon ook zo zou zijn."

"Ik sta versteld van wat hij kan. Dat technisch vernuft, de manier waarop hij dit seizoen domineert. Heel straf. Als kind keek ik echter op naar mijn nichtje Loes Sels. Ik wilde worden wie zij was. Later werd Marianne Vos mijn voorbeeld. Maar dat is verleden tijd. Naar concurrentes kijk je niet op."

"Ben je daarvoor niet beter met twee? Zolang ik geen partner heb, is dat ook niet aan de orde. Of ik op zoek ben? Ik zou niet weten waar ik moet zoeken. Mijn situatie is ook niet evident: heeft die wel de juiste bedoelingen? Wil hij niet profiteren van mijn bekendheid? Wat ik wel weet: ik ambieer later geen comeback zoals Loes: eerst mijn carrière afwerken, dan pas kindjes."

"Dat is een moeilijke. Sowieso niet zonder de zekerheid dat ik op zo een WK goed genoeg ben om een rol van betekenis te spelen. Toekomstgericht wil ik wel meer experimenteren om te zien wat ik in mijn mars heb. Ik denk spontaan aan de Strade Bianche, waar Lucinda Brand vorig jaar won. Of aan Parijs-Roubaix, al bestaat daar nog geen damesversie van. Stel dat ik daar via een nationale selectie kan aan deelnemen, ik doe het onmiddellijk."

"Vorig jaar in Oostende moest ik tot diep in de finale met Verdonschot afrekenen. Ik wil het vel van de beer niet vooraf verkopen. Het record van Liboton? Ach, ik wil gerust vijf tricolores afgeven voor een tweede regenboogtrui. Die wereldtitel heeft me zo veel rust gegeven. Voortaan mag alles, maar moet niets meer. Dat voelt bijzonder goed..."