Michelle stierf voor ze boek over seriedoder kon afwerken. Haar man gelooft dat ze in laatste pagina’s genoeg clues achterliet om mysterie te ontrafelen

De beruchte Golden State Killer zaaide dood en verderf in een priode van 10 jaar, tussen 1976 en 1986. Daarna verdween hij zonder nog ooit iets van zich te laten horen. Hij wordt verantwoordelijk geacht voor zeker 120 inbraken in gegoede buurten, 45 aanrandingen en 12 moorden. En daarbij ging hij op een gruwelijke manier tewerk.

Speurders geloven dat hij de woningen van zijn slachtoffers eerst een tijd in de gaten hield en er inbrak om zijn actieterrein te verkennen. Daarbij verstopte hij soms materiaal dat hij zou gebruiken als hij later terug zou komen om zijn slag te slaan. Hij raakte zo ook aan de telefoonnummers van enkele van zijn slachtoffers en deed op voorhand soms griezelige oproepen naar hen. In januari 1978 werd bij een telefoontap van de politie mogelijk zijn stem opgenomen. Op de tape is iemand te horen die zwaar ademt en dan traag en dreigend ‘ik ga je doden’ zegt. (lees hieronder verder)

De dader handelde elke keer op een soortgelijke manier. Hij zette een skimasker op, drong de huizen binnen en scheen met een zaklamp in het gezicht van zijn slachtoffers. Daarop bond hij hen vast, verkrachtte en vermoordde hij hen. Als de man van de vrouw thuis was, werd die geboeid in de kamer ernaast, vaak met schoenveters. Vervolgens zette de dadere borden en kopjes op de rug van de man. Hij dreigde dan dat hij iedereen zou doden als hij iets hoorde breken terwijl hij zijn slachtoffer aanrandde. Soms onderbrak de killer zijn aanval om iets uit de koelkast van zijn slachtoffer te halen. En hij nam regelmatig persoonlijke bezittingen mee als trofee.

Zijn slachtoffers waren allemaal tussen 12 en 41 jaar. En hoewel niemand ooit zijn volledige gezicht zag, beschreven de vrouwen die het overleefden hem als tussen 18 en 30 jaar en atletisch. Hij was blank, had blond of lichtbruin haar en was ongeveer 1,80 meter groot. Hij zou hoge jukbeenderen en een prominente neus gehad hebben… en een kleine penis. 

De politie slaagde erin om DNA te vinden van de dader, maar dat hielp het onderzoek niet vooruit. Volgens een studie van het FBI vijf jaar geleden bestaat er een kans van 85 procent dat hij nog leeft. Hij zou nu tussen de 65 en 80 jaar zijn. Anderhalf jaar terug loofde de FBI een beloning van 50.000 dollar uit voor wie een tip kon geven die de zaak eindelijk kon kraken. (lees hieronder verder)

En dat is iets waar misdaadverslaggeefster Michelle McNamara naartoe aan het werken was volgens haar echtgenoot Patton Oswalt (49). Haar boek was na jaren van research bijna af, toen ze op 21 april 2016 onverwachts stierf in haar slaap. Oswalt beloofde na haar dood dat haar droom niet samen met haar zou laten sterven en dat haar boek toch gepubliceerd zou worden. ‘I’ll Be Gone in the Dark: One Woman’s Obsessive Search for the Golden State Killer’ komt op 27 februari uit bij HarperCollins. (lees hieronder verder)

“Ik ben ervan overtuigd dat ze in de laatste pagina’s die ze schreef, voldoende aanwijzingen achterliet waardoor iemand anders haar werk kan afmaken en de ergste seriedoder van Californië eindelijk in de cel kan doen belanden”, schreef Oswalt op Facebook.

“Ze was begeesterd door onopgeloste misdaadzaken. Dossiers die ondanks hopen bewijsmateriaal, getuigenissen en onderzoek maar niet gekraakt werden”, aldus Oswalt. “Ze kon als geen ander koude en harde feiten combineren met aangrijpende getuigenissen van betrokkenen, een bijna encyclopedische kennis van misdaaddossiers met een onovertroffen empathie voor de slachtoffers.”

“Wat ze het liefste wilde – meer dan een bestseller te schrijven – was tegenover een misdadiger in handboeien te zitten”, aldus haar collega Billy Jensen. “Kort voor haar overlijden stuurde ze me een bericht waarin ze zei dat ze misschien een spoor naar een verdachte had. Als het ons lukt om haar werk af te maken, ga ik de dader zeker bezoeken in de gevangenis en een foto van Michelle tonen. ‘Dit is de vrouw die je ontmaskerd heeft’, zal ik hem dan zeggen.”

Op de website van The New Yorker kan je al een eerste fragment uit het boek lezen. Meer info staat op de website van HarperCollins en de website van Michelle McNamara zelf.