Bart De Wever is de "grootste gemene verdeler"
De uitspraak gisteren van Bart De Wever, burgemeester in Antwerpen en N-VA-voorzitter, over de "feitelijke apartheid" in zijn stad, maakt veel emoties los. Onder meer Khalid El Jafoufi en Ali Acer, ook Antwerpenaren, voelen zich gekrenkt en verwijten De Wever meer partijvoorzitter van de N-VA te zijn dan burgemeester van alle Antwerpenaren.
Gisteren werd het startschot van de burgemeestersmarathon op Radio 2 gegeven door Antwerps burgemeester Bart De Wever. Daarin stelde hij de naar eigen zeggen toenemende “feitelijke apartheid” van de verschillende bevolkingsgroepen in zijn stad aan de kaak, waarbij hij uitdrukkelijk het uitblijven van enige connectievermogen van allochtone jongeren als hoofdoorzaak aanduidt.
De aanwezigheid van allochtone jongeren bij publieke evenementen wordt om één of andere duistere reden als criterium gehanteerd om de participatiegraad in kaart te brengen. Op zich is dit even onzinnig als zijn suggestie dat het uitblijven van huwelijken tussen de verschillende gemeenschappen hem in deze overtuiging versterkt.
Volgens ons dient een burgemeester die niet in staat is om een normale relatie met alle inwoners van zijn stad aan te gaan, zich zo ver mogelijk te houden van andermans liefdesleven.
Het kan anders. Bart Somers toont de taak van een burgervader, namelijk het wij/zij-denken overstijgen en bruggen bouwen met álle inwoners.
In het vervolg van deze burgemeestersmarathon werd meteen duidelijk dat het effectief anders kan. Zo wees Mechels burgermeester Bart Somers bijvoorbeeld op de wezenlijke taak van een burgervader, namelijk het wij/zij-denken overstijgen en bruggen bouwen met álle inwoners.
Hiermee toonde hij voor de zoveelste keer aan waarom de huidige “beste burgemeester ter wereld” zich niet op ’t Schoon Verdiep bevindt, maar wel in de Dijlestad.
Hoe dan ook moeten we de analyse van Bart De Wever klaarblijkelijk interpreteren vanuit zijn partij-ideologische logica en niet vanuit zijn rol als burgervader. De vermenging van een sleutelfiguur als burgemeester van Antwerpen en de voorrang van zijn partijvoorzitterschap van de N-VA, heeft ertoe geleid dat Antwerpenaren zich niet gekoesterd voelen door hun burgemeester. Niet alleen de 'allochtone probleemgroep' waarvan sprake, maar iedereen die niet tot het electoraat van de Antwerpse burgemeester behoort.
Het kan zijn dat een verdwaalde Antwerpenaar, die niet op zijn partij heeft gestemd, aanwezig is geweest op één van de publieke events, maar in de meeste gevallen worden dit soort evenementen op N-VA-leest geschoeid. Met alle gevolgen van dien.
De partijpolitieke cultus rond het burgemeesterschap van Bart De Wever heeft zich als een sluipend gif in Antwerpen ingewerkt.
De transformatie van een burgemeester die zich heeft aangekondigd als “burgemeester van alle Antwerpenaren” naar de ongezonde en zelfs onwenselijke partijpolitieke cultus rond zijn burgemeesterschap, heeft zich als een sluipend gif in Antwerpen ingewerkt.
Een burgemeester die hele gemeenschappen over één en dezelfde kam scheert, moet niet verbaasd zijn dat de meesten zich niet uitgenodigd voelen. Hij doet er een schepje bovenop door het gevolg van zijn excluderend gedrag te zoeken bij die groep die zich het meest uitgesloten voelt.
Desondanks heeft een van beide ondergetekenden zichzelf, vanuit een wederzijdse interesse, aangeboden aan het partijbestuur van N-VA in Antwerpen met de vorige gemeenteraadsverkiezingen van 2012 in het vooruitzicht. Communautair leken we bijna op dezelfde lijn te staan en over andere lokale politieke aspecten was het water niet al te diep.
De brug te ver bleek uiteindelijk de hoofddoek van mijn echtgenote, die zogezegd een ‘open aanvalslijn’ zou kunnen betekenen voor het Vlaams Belang.
Politieke psychose
Sindsdien heeft de N-VA zichzelf met een politieke psychose opgezadeld door rechtser te zijn dan het Vlaams Belang, maar zichzelf te verkopen als de democratische variant die écht zegt wat de Vlaamse onderbuik pleegt te denken.
Heel deze bipolaire manifestatie van de monoculturele identiteit van de N-VA leidt niet alleen tot bedenkelijke analyses van hun voorzitter én demi-burgemeester van Antwerpen, maar heeft vooral bij staatssecretaris voor Asiel en Migratie tot wonderbaarlijke excessen geleid. Theo Francken begint meer en meer te lijken op een rijkeluiskind dat continu door zijn politieke vader in bescherming wordt genomen.
Bart De Wever laat keer op keer zijn voorzittersrol primeren op zijn burgervaderschap.
Met dit laatste laat Bart De Wever keer op keer zijn voorzittersrol primeren op zijn burgervaderschap. Dit zijn gewoon feiten, geen verzinsels.
Om die redenen verdient Antwerpen een betere huisvader, iemand die de hand in eigen boezem durft steken en boven het gewoel van de nationale politiek uitsteekt. Een burgervader die méér is dan een zakelijke waarnemer, en meer dan een partijgeneraal die alle energie lijkt te steken in het sofistisch verdedigen van inhumaan wanbeleid van zichzelf én van zijn politieke protegé.
Beide strategieën moeten zo kort mogelijk op de bal, systematisch doorprikt worden, teneinde onze medeburgers met de regelmaat van de klok te confronteren met hun ware gelaat.
---
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.