Speurders: "Iedereen was vol lof over Ivo Poppe"

Luc Vandoorne en Martin Delannoye startten hun onderzoek door navraag te doen naar de beschuldigde. "Bij de politiediensten was hij totaal niet bekend. In Wevelgem stond hij bekend als een toegewijde diaken en een sociaal geëngageerd persoon. Er was dus niets dan lof voor meneer Poppe", zeiden de speurders.

In zijn eerste verhoor beweerde de diaken ook dat hij zich op geen enkele manier schuldig had gemaakt aan actieve, onwettige levensbeëindiging. Toen hij hoorde wat zijn psychiaters verklaard hadden, kwam hij daar onmiddellijk op terug.

In eerste instantie stelde Poppe een lijst op van 49 overlijdens waar hij de hand in zou hebben gehad. "In 1993 waren er veel feiten, omdat hij veel stress had. Onder andere de operatie van zijn vrouw, de scheiding van haar zus, de verbouwingen thuis en zijn opleiding tot diaken speelden daar een rol in", klonk het bij de speurders. De beschuldigde legde in zijn tweede verhoor ook uitgebreide verklaringen af over de dood van vier familieleden.

Tijdens de 65 verhoren gingen de speurders systematisch te werk. Eerst kreeg Poppe een foto van het slachtoffer voorgelegd, daarna zijn eigen agenda, het overlijdensattest en het medische dossier. In die verhoren bekende hij ook de moorden op Marguerite Blondeel en Irma Parmentier. "Toen hij hoorde dat de zoon van Blondeel aanwezig was bij het overlijden, kon hij besluiten dat hij daarmee niets te maken had." In hetzelfde verhoor kwam de diaken ook terug op zijn verklaringen over Irma Parmentier.

Over het precieze aantal slachtoffers blijft onduidelijkheid bestaan. Ivo Poppe sprak ooit over tientallen mensen, maar houdt het nu op hoogstens twintig. De verdediging probeerde alvast aan te tonen dat de oorspronkelijke lijst van de beschuldigde onmogelijk kon kloppen. "Wij hebben ook geen idee over de aantallen, we hebben niets dat aantoont dat het er effectief meer dan vier geweest zijn", aldus Delannoye.

Tijdens het onderzoek werd misdrijfanalist Dirk Van Rampelberg aangesteld om de verdachte overlijdens in kaart te brengen. "Hier hebben we geen vaststellingen en geen actuele plaats van het misdrijf. Daardoor zijn er een beperkt aantal onderzoeksverrichtingen mogelijk. Uiteraard heeft ook de verstreken tijd een impact op ieders geheugen." Van Rampelberg moest zich vooral baseren op de dienstroosters en de notities van Poppe zelf.

Op basis van de feiten op familieleden kan worden afgeleid dat Poppe altijd een geschikt moment afwachtte. Hij sloeg bijvoorbeeld in het weekend of tijdens de koffiepauze toe. "Bij de overlijdens met zijn vermoedelijke aanwezigheid gaan we na welke het kenmerk vertonen van een geschikt moment." Op die manier kwam de misdrijfanalist tot een lijst van veertien overlijdens, grotendeels in het "stressjaar" 1993. Op 2 januari stierven toen twee vrouwen die op dezelfde kamer lagen in het Sint-Jorisziekenhuis in Menen. Begin maart stierven zelfs drie mensen op dezelfde dag.

Onderzoeksrechter Jan Deltour heeft duidelijk laten blijken dat hij tijdens het onderzoek meer medewerking had verwacht van de beschuldigde. De diaken bekende uiteindelijk alleen maar vier moorden op familieleden.

"De aanzet hier was wel een beetje uitzonderlijk. Ik heb van de procureur indertijd welgeteld drie blaadjes gekregen als aanzet, met een eventuele dader en vele dode mensen", verklaarde Jan Deltour, die besloot eerst inlichtingen in te winnen over Ivo Poppe. "Klopte het wel dat er zoveel doden op zijn conto konden geschreven worden? Want je kan niet zomaar iemand van straat plukken en zeggen dat hij in aanmerking komt voor zoveel slachtoffers."

Bij het begin van het onderzoek vertelde Poppe dat hij wilde meewerken. "Daar waren we zeer tevreden over, maar het bleek van korte duur. Na een dag heeft hij zijn lijst al herroepen."

Op vraag van Poppe bezorgde de onderzoeksrechter hem ook de medische dossiers. "Het heeft veel tijd, werk, moeite en geld gekost, maar dan vond hij die dossiers plots te technisch. Uiteraard was er consternatie toen hij ook nog zijn bekentenissen begon in te trekken. Dat was zeker niet plezant. Ik weet de waarheid ook niet, we kunnen maar gissen."

De diaken probeerde zich te verontschuldigen voor de moeizame zoektocht naar de namen van de slachtoffers. "Ik heb altijd geprobeerd positief mee te werken. Er was geen enkele vorm van sabotage. Ik heb altijd de beste bedoelingen gehad om mee te werken, ik hoop dat je mij gelooft."

Ivo Poppe trok zijn bekentenissen voor de moorden op Marguerite Blondeel en Irma Parmentier in. Bij Blondeel bleek immers dat de zoon van het slachtoffer aanwezig was bij het overlijden. In dat geval zouden de feiten met insuline gepleegd moeten zijn, maar de diaken ontkende na een tijdje dat hij die methode ooit had toegepast.

Bij de wedersamenstelling van de feiten op de familieleden van Poppe zag onderzoeksrechter Deltour dat de diaken in een kamer van het ziekenhuis van Aalst op een rustige manier toonde hoe hij de feiten gepleegd had. "Je ziet dus dat hij met een kussen drukte op het gezicht van zijn nonkel Maurice. Bij de drie anderen spoot hij twee keer 60 cc lucht in via de katheter."

Poppe maakte net voor de reconstructie nog een opvallend grapje tegen de politieman die als stand-in fungeerde. "Ik heb letterlijk gezegd: u mag er zeker van zijn dat u levend uit de wedersamenstelling komt. Dat was uit stress. Een totaal ongepaste opmerking, geef ik toe. Het was een slip of the tongue, meer niet", reageerde Poppe.