bruneau.be

Het is nooit onschuldig als Bart De Wever en Didier Reynders in een sterrenrestaurant gaan lunchen

Tafelen in de Belgische politiek is een aloude gewoonte, maar sommige maaltijden zijn symbolischer dan de andere. Wanneer N-VA-boegbeelden én MR-kopstukken elkaar ontmoeten in een Brussels sterrenrestaurant om de verjaardag van een eerdere ontmoeting te vieren, kun je er vergif op innemen dat er politieke geschiedenis wordt geschreven. Gisteren sloot een van die historische plekken de deuren.

analyse
Ivan De Vadder
Wetstraatwatcher voor VRT NWS. Maakt en presenteert ook het programma "De afspraak op vrijdag".

Onlangs hebben de N-VA’ers Bart De Wever en Jan Jambon, en MR-kopstukken Didier Reynders en Jean-Claude Fontinoy elkaar teruggevonden voor een lunch in het Brusselse sterrenrestaurant Bruneau. Dat politici samen tafelen is niet ongewoon in de Belgische politiek, maar de plaats van de ontmoeting – het Brusselse sterrenrestaurant Bruneau, dat gisteren zijn deuren sloot – is erg symbolisch, en dus niet onschuldig.

In dat restaurant hebben de liberalen en de Vlaams-nationalisten elkaar voor het eerst diep in de ogen gekeken, in 2010 op een moment dat de N-VA nog met Elio Di Rupo onderhandelde over het tot stand brengen van een federale regering. De liberalen (de MR en de Open VLD) waren op dat moment niet betrokken bij die onderhandelingen. Die eerste ontmoeting kon toen beschouwd worden als de eerste stap in de toenadering tussen de twee partijen. Een toenadering die uiteindelijk uitmondde in een regering met Charles Michel als eerste minister. 

'Om de eerste ontmoeting van acht jaar geleden te vieren', zo klonk de uitnodiging van Didier Reynders, zouden de twee partijen elkaar opnieuw ontmoet hebben, enkele weken geleden. Toen zaten aan de tafel: Bart De Wever en Siegfried Bracke, met aan de overzijde Louis Michel, Didier Reynders en zijn ‘eeuwige’ rechterhand Jean-Claude Fontinoy, de spin in het uitgebreide netwerk van Didier Reynders. De ontmoeting werd mogelijk gemaakt door lobbyist Koen Blijweert, die volgens de verhalen ook de rekening zou hebben betaald. Bij de nieuwe ontmoeting is het gezelschap lichtjes gewijzigd. Aan de MR-zijde zitten Didier Reynders en zijn rechterhand Jean-Claude Fontinoy, bij de N-VA duikt Bart De Wever op die vergezeld wordt door minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Van Louis Michel, Siegfried Bracke of lobbyist Koen Blijweert is er geen spoor meer.

Op de tafel duikt merkwaardig genoeg het idee op van vervroegde verkiezingen. Het gerucht doet al lang de ronde in de Wetstraat: de N-VA zou aansturen op vervroegde federale verkiezingen. Ze zou zelfs van plan zijn geweest om die te laten samenvallen met de gemeenteraadsverkiezingen. Op die manier zou die campagne, net als in 2012 toen de N-VA tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen oppositie voerde tegen de regering-Di Rupo, een nationale inzet krijgen. Dat zou vooral in het nadeel zijn van de CD&V. Die partij rekent op de gemeenteraadsverkiezingen om haar machtsbasis, de talrijke burgemeesters in Vlaanderen, te behouden of zelfs te versterken. Een nationale campagne zou de lokale inzet overstijgen en dus overschaduwen.

De vraag is nu wie van de aanwezigen bij Bruneau het idee van de vervroegde verkiezingen lanceerde? Mocht het idee effectief van bij de N-VA komen, dan zou die partij eerste minister Michel voor de tweede keer op korte tijd in een vervelende positie brengen, nadat dit al een eerste keer gebeurde met de ‘leugen’ van staatssecretaris Theo Francken over de al dan niet geannuleerde repatriëringsvlucht naar Soedan. Vandaar dat de suggestie van N-VA-voorzitter Bart De Wever om de regering te laten vallen ‘wanneer de coalitiegenoten blijven aandringen op een ontslag van Theo Francken’ op een koude steen valt bij premier Michel. De N-VA dreigt met het scenario van de vervroegde verkiezingen zowat haar enige 'vriend' aan de andere kant van de taalgrens te verliezen. Terwijl het overduidelijk is dat ze die ‘vriend’ broodnodig zal hebben om dezelfde coalitie voort te kunnen zetten na 2019, wat duidelijk de wens is van Bart De Wever en zijn partij.

De Wever heeft trouwens al verschillende keren laten uitschijnen, en deed dat gisteren opnieuw tijdens de Burgemeestersmarathon van Radio 2, dat hij verder wil gaan met de huidige regeringspartijen op álle niveaus waarin de N-VA vertegenwoordigd is: N-VA, CD&V en Open VLD. De symmetrie tussen de bestuursniveaus is een heilig principe voor de N-VA. Daarom zijn de Vlaamse partijen in de federale regering dezelfde als die in de Vlaamse regering en die van het Antwerpse bestuurscollege. 

Vandaar dat de Antwerpse verkiezingen zo belangrijk zijn. De winnaars van die stembusslag nemen een voorafname op de onderhandelingen voor de Vlaamse en federale regering in 2019. Bart De Wever zal dus in zijn vuistje hebben gelachen toen het kartel ‘Samen’ in Antwerpen ter ziele ging. Het geeft hem de quasi-zekerheid dat hij de avond van de gemeenteraads­verkiezingen het initiatief kan nemen om een coalitie rond zijn partij te verzamelen. De traditie in Vlaanderen wil namelijk dat het initiatiefrecht de grootste partij toekomt. Opnieuw burgemeester in Antwerpen worden (liefst met dezelfde meerderheid) plaatst de N-VA meteen in poleposition voor de Vlaamse en federale verkiezingen. 

Behalve dat Bart De Wever voor die federale regering afhankelijk is van de Franstalige partijen. In de eerste plaats van de MR en van zijn leider Charles Michel. Het is dan ook merkwaardig om te zien wie er aanwezig was bij Bruneau. Was de eerste minister niet uitgenodigd op dit topoverleg? Had hij afgehaakt? En had Bart De Wever de politieke situatie niet beter moeten inschatten, zodra hij had gezien dat Charles Michel niet aanwezig zou zijn? 

De Wever zou intussen geleerd moeten hebben dat verjaardagen vieren in sterrenrestaurants nooit onschuldig is in de Belgische politiek.

Meest gelezen