Amper twee jaar kon ze genieten van haar status: het verhaal van de vrouw achter deze wereldberoemde poster

Het verhaal achter de vrouw op de 'We Can Do It'-poster is best frappant, omdat pas twee jaar geleden honderd procent duidelijk werd dat Naomi Parker-Fraley de dame op de poster is. Daarvoor was zelfs wetenschappelijk onderzoek nodig. Liefst zes jaar lang vergeleek hoogleraar James J. Kimble aan de universiteit van New Jersey verschillende foto's met de poster. De ontwerper ervan, de in 2004 overleden Howard Miller, gaf nooit prijs welke vrouw hij als inspiratiebron had gebruikt. Evenmin zijn nabestaanden, want die waren er niet. Nochtans bestond het beeld al vele jaren. Het werd in 1943 ontworpen voor de Amerikaanse elektromaatschappij Westinghouse Electric Company, die het gebruikte om de moraal op de eigen werkvloer te verbeteren.

De vrouw werd het symbool van de werkende vrouw in Amerika, de zogenaamde 'Rosie' of 'Rosie the Riveter': vrouwelijke metaalbewerkers die dagelijks in de weer gingen met klinknagels, meestal in fabrieken waar vliegtuigen in elkaar werden gezet. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren ze met zes miljoen. Ze vervingen hun mannelijke wederhelften die op dat moment het land dienden. 

Ook Fraley en haar achttienjarige zusje repareerden in die tijd onderdelen van vliegtuigen. In 1942, een jaar voor de poster werd gemaakt, werd ze gefotografeerd op een marinebasis in de buurt van San Francisco. Ze stond er achter een draaibank en had, inderdaad, een boerensjaaltje op het hoofd. Het was pas na de oorlog dat Fraley de poster ontdekte, al sloeg ze er op dat moment geen acht op dat zij weleens de vrouw was die de mouwen had opgestroopt. 

In de jaren 80 ging het beeld echt de wereld rond, toen het massaal herdrukt werd en in kranten, fabrieken en op kantoren van vakbondsorganisaties kwam te hangen. Nog altijd had niemand officieel geclaimd de vrouw te zijn op wie Miller zich had gebaseerd. Daar maakte een andere vrouw, een zekere Geraldine Doyle, dan weer gretig van gebruik. "Ik ben de inspiratie voor Millers poster", claimde ze door een zwart-witfoto te verspreiden die inderdaad veel weg had van de 'Rosie' waarop de ontwerper zich had gebaseerd. Ook Doyle werkte tijdens de Tweede Wereldoorlog in een fabriek en niemand stelde zich dus vragen. 

In 2009 ging pas een belletje rinkelen bij Fraley, toen de dame tijdens een tentoonstelling ontdekte dat niet haar naam, maar die van Doyle onder de foto geschreven stond. Uiteindelijk haalde het voor Fraley allemaal niet veel meer uit: ze kon pas twee jaar genieten van haar iconische status. In 2016 zei ze daar nog het volgende over in 'People Magazine': "De vrouwen in dit land hebben tegenwoordig behoefte aan iconen. Als zij denken dat ik er een ben, doet mij dat deugd."