Vijf moedige transgenders in "M/V/X": "Geluk? Ik kom steeds dichter en dichter, maar het was enorm lastig"

Ariane noemt het een "ziekte". Ze zat als meisje gevangen in het lichaam van een jongen. Ze besefte dat al vroeg, op de leeftijd van 3-4 jaar zelfs. "Ik beschouwde het als een ziekte, als een kanker, waar ik zo snel mogelijk van af wilde", omschrijft Ariane haar prille gevoelens. Haar grootmoeder had het er in het begin moeilijk mee om haar enige kleinzoon in vrouwenkleren te zien. "Maar ze is me altijd blijven steunen", aldus Ariane. Zij wil met haar deelname aan het programma een voorbeeld voor anderen zijn. "Ik hoop dat trans­genders beseffen dat ze altijd ergens terechtkunnen en erover moeten praten."

Selina is de beste vriendin van Ariane en werkzoekende. Ze neemt sinds twee jaar vrouwelijke hormonen en staat op een wachtlijst voor een borstvergroting en een geslachtsoperatie. Selina kon niet altijd rekenen op steun van familie en vrienden, en stond er lange tijd helemaal alleen voor. "Als transgender is het altijd moeilijk om werk te vinden of een appartement te zoeken. De maatschappij is niet zo open minded en dat geeft een constante stress. Het blijft je achtervolgen en op den duur ben je volledig uitgeput", vertelt Selina.

Senne staat aan het begin van zijn transitie. Voor hij zijn eerste testosteron­spuit zet, geeft hij een groot geboortefeest zodat iedereen weet dat hij eindelijk mag en kan zijn wie hij echt is. Samen met zijn partner Cheyenne denkt hij ook aan de toekomst: hij zal -voor hij aan de testosteronbehandeling begint- eerst een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan. "Ik besef maar al te goed wat een geluk ik heb met mijn lief Cheyenne, die me neemt zoals ik ben en me steunt in alles wat ik doe."

Paulien heeft net de beslissing genomen om na 44 jaar eindelijk te zijn wie ze echt is, een vrouw. Haar leven lang heeft ze dit gevoel proberen te onderdrukken, want in de jaren 80 was de maatschappij niet klaar voor transgenders. "Ik besef maar al te goed dat je door mijn late transitie altijd aan mij zal kunnen zien dat ik ooit een man was. Maar wat heb je aan een leven als je maar half leeft?"

FRAGMENT: Paulien laat een badpak maken

Dylano staat voor zijn eerste grote ingreep, de borstverwijdering. Voor, tijdens en na de operatie wordt Dylano enorm gesteund door zijn moeder, Veronica, maar dat is niet altijd zo geweest. Pas na een lange periode van onbegrip en ruzie zijn moeder en zoon traag naar elkaar toe gegroeid. "Wanneer je moeder zegt dat je haar kind niet meer bent, breekt je hart wel in duizend stukken", geeft Dylano toe. 

VIDEO Vijf transgenders zoeken hun plaats in de maatschappij, met vallen en opstaan (Eén, 21.30 uur):