Doe zoals ‘The End of the F***king World’: knip je film in stukken en creëer een tv-hype

De afgelopen weken zag ik het voor mijn ogen gebeuren: de geboorte van een hype. Op 5 januari werd de miniserie The End of the F***king World zonder veel poeha of verwachtingen op Netflix gedropt. Wereldberoemde acteurs spelen er niet in mee, en regisseurs Lucy Tcherniak en Jonathan Entwistle vallen ook bezwaarlijk grote namen te noemen. Bovendien is de reeks – zeker in vergelijking met recente Netflix-hits als Stranger Things – spectaculair onspectaculair. De pitch prikkelt natuurlijk de nieuwsgierigheid – een 17-jarig meisje vertrekt op roadtrip met een leeftijdsgenoot die serieus overweegt om haar te vermoorden – maar in se is dit gewoon een kleinschalig verhaaltje over twee tieners die van punt A naar punt B rijden.

En toch zag ik mijn Facebook-, Instagram- en Twitter-tijdlijnen geleidelijk aan vollopen met laaiende berichten over The End of the F***king World. Over kijkcijfers communiceert Netflix niet, maar het is overduidelijk dat héél veel mensen hun weg gevonden hebben naar deze reeks. En die in veel gevallen ook in één ruk hebben gebingewatched.

Daar nodigt The End of the F***king World natuurlijk ook heel erg toe uit: er zijn maar acht afleveringen, die nooit langer dan 20 minuten duren. Net kort genoeg om je telkens op je honger te laten zitten – en sowieso laat Netflix de volgende aflevering automatisch beginnen, nog voordat je je cursor tot bij de stopknop krijgt.

Tv-reeks of lange film?

En zo flitst de hele reeks in – alles bij elkaar geteld – minder dan twee uur en drie kwartier voorbij. Alsof je gewoon naar een behoorlijk lange film hebt gekeken. Alleen: zou The End of the F***king World in filmvorm ooit dit soort hype hebben kunnen ontketenen? Zeker niet. Plak de acht afleveringen allemaal na elkaar en breng ze in de cinema uit, en er gaat geen kat meer kijken.

Misschien kunnen jonge filmmakers in ons land daar wel iets uit leren: zit je met een goed verhaal in je hoofd? Denk dan eens goed na over hoe en waar je dat wilt vertellen. Misschien is er wel een andere vorm mogelijk dan de klassieke langspeelfilm – nog altijd de heilige graal voor de meeste filmstudenten. Zeker nu Vlaamse cinema het f***ing moeilijk heeft om nog wat volk naar de bioscoop te lokken.

Het succesrecept van The End of the F***king World is natuurlijk geen toverformule: je kan het niet zomaar op eender welk verhaal toepassen. Een groots opgezette film als Le Fidèle is haast ondenkbaar in verknipte vorm. Maar neem nu My First Highway, een mooie roadmovie die toch behoorlijk wat gelijkenissen vertoont met The End of the F***king World: in de Belgische bioscoopzalen kwamen er welgeteld 3.900 bezoekers op af - crimineel weinig. Wie weet had dat een veelvoud kunnen zijn op Netflix, in een paar snedige afleveringen. Want op het kleine scherm lopen mensen duidelijk wel nog warm voor intimistische, goed vertelde verhalen.

En nu we toch bezig zijn: hoe zou zo’n F.C. De Kampioenen-film er eigenlijk uitzien, als tv-reeks? Of nee, wacht...

The End of the F***king World is te bekijken op Netflix.