Legendarische ‘Eddie the Eagle’ sliep jaar in schuur zónder dak: “Dat was leuk, tenzij de vossen aan het paren waren”

Edwards verwierf een cultstatus met zijn deelname aan de Winterspelen van 1988. Hij was eigenlijk een alpineskiër, maar nadat hij in 1984 net niet de Britse selectie haalde, besloot hij om over te stappen naar een discipline waarin hij in eigen land geen concurrentie had: schansspringen. Zo probeerde hij z’n olympische droom waar te maken. En mét succes. In Calgary trok hij de aandacht door z'n opvallend uiterlijk: vlassnor, en skibril over zijn eigen bril getrokken. Hij finishte uiteindelijk met grote achterstand als laatste. Zijn onkunde maakte hem echter wereldberoemd en immens populair. Het leverde hem een hitsingle ‘Fly Eddie Fly’ en een film ‘Eddie the Eagle’ op.

Intussen heeft de flamboyante Brit het niet breed. Wonend in een rommelig krot brengt de 54-jarige Edwards z’n dagen door. “Na een tijdje merk je die rommel niet meer. Het valt enkel ’s ochtends op wanneer het stof op mijn gezicht valt”, luidt het in the Daily Mail. “Toen ik hier in 2015 voor het eerst kwam wonen, nadat ik van mijn vrouw was gescheiden, sliep ik ongeveer een jaar in een schuur. Dat was zonder dak, maar dat vond ik niet erg. Het was zelfs leuk, tenzij het aan het regenen was of de vossen aan het paren waren.”

Terug naar de Spelen. Wat was het moeilijk voor Edwards om Cagliary te halen. Zeker aangezien hij tijdens het schansspringen de ene tuimelperte na de andere maakte. Eerst liep hij ernstige schade aan z’n schedel op, later brak hij zijn kaak, sleutelbeen en drie ribben. Daarnaast kwetste hij zich ook nog eens aan zijn nier en knie. “Ik was op een missie”, blikt de Engelsman terug. “Het is een wonder dat ik niet meer lichaamsdelen heb gebroken. De uitdaging was eigenlijk om het aantal ziekenhuisbezoeken te beperken. Ik bleef maar springen, en haalde zo uiteindelijk toch een olympisch ticket. In Cagliary moest ik van een schans van 90m naar beneden vliegen. De anderen hadden 30.000 tot 50.000 sprongen van die helling afgevoerd. Ik? Vijf.”

Ondanks alles wist Edwards toch z’n twee sprongen knap te beëindigen: 71 en 67 meter, maar wel veruit laatste. “Mensen in Groot-Brittannië zien me als een mislukking of noemen me een aandachtszoeker. Hoe dan ook: ik ben een blije vent. Ik kan tenminste zeggen dat ik ooit heb deelgenomen aan de Olympische Spelen.”