Lees hier het Facebookbericht van Zuhal Demir:

“De voorbije dagen kregen we veel steunbetuigingen die ik niet allemaal persoonlijk kan beantwoorden. Langs deze weg dan maar: dank u voor de steun.

Zes weken nadat ik zelf mama ben geworden, heeft mijn moeders hart het begeven. De onvermijdelijke afloop van het herseninfarct, dat haar negen jaar geleden trof. Het leven beet al die tijd genadeloos stukken en stukjes uit mijn moeder, tot ze op was. Op haar 65ste. Zo veel te jong. In tegenstelling tot haar slopende ziekte was het einde er plots. In één seconde stopte alle pijn die ze zo moedig had gedragen. De pijn werd een immens verdriet dat ze noodgedwongen moest achterlaten in ons gezin.

Mama beloofde me pas te sterven als ze mijn kind in haar armen had gehad. Niet eerder. Nooit eerder. Ze heeft woord gehouden. Ik ben zo dankbaar dat ze Rozanne nog heeft ontmoet. En tegelijk diep bedroefd voor mijn broers die nooit hun kinderen op mama’s schoot zullen zien.

De vrouw die ik als voorbeeld neem voor de opvoeding van mijn eigen dochtertje, is er niet meer. Nooit ga ik haar raad kunnen vragen. Ik ga het met de herinneringen in hart en hoofd moeten doen. Die zijn talrijk. En er zijn er nog veel om te ontdekken. We wisselden ze de voorbije week uit in het ouderlijke huis waar mama mee aan tafel leek te zitten. Ik hoorde ze mee lachen en huilen.

Hoe verzwakt mama ook was, ze was de drijvende kracht achter een familie. De stille kracht van onvoorwaardelijke liefde. Het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar die erfenis blijven we koesteren.

Als wij haar kleinkinderen kunnen meegeven wat zij ons gaf, zal ze nooit echt sterven.

We missen je mama

We missen je verschrikkelijk”