Pronken met kogelwonden en bier drinken uit versleten schoenen: het volstaat niet meer

Januari zit er bijna op. We kennen de hoogte- en dieptepunten uit de eerste maand van het nieuwe jaar. Vanaf nu is het aan onze synapsen om een selectie popnieuws op te slaan in onze grijze massa. Niet elke muzikale gebeurtenis verdient een plaats in ons lange­termijn­geheugen. Gelukkig maar.

Ik ben waarschijnlijk een van de ­uitzonderingen die het optreden van Travis Scott, Quavo en Takeoff bij Jimmy Kimmel Live! niet snel zal vergeten. Hun nummer ‘Eye 2 Eye’ is een niemendalletje. Zowel de podium­présence als de ­verbale kwaliteiten van de rappers in kwestie vat je probleemloos samen in één woord: ondermaats.

Een hogere kracht schatte het gebrek aan talent bij de protagonisten preventief correct in. Een manager besefte tijdig dat er voor een televisie­optreden meer nodig is dan drie pummels op een leeg podium. Kijkers die niet om de 7 seconden verse prikkels ontvangen, grijpen genadeloos naar de afstands­bediening. Dat is een harde televisie­wet. Een optreden moet onmiddellijk indruk maken. Als het muzikale gedeelte faalt, moet men de aandacht proberen af te leiden. Tijdens die brainstorm bestaan er geen slechte ideeën, op voorwaarde dat de minst creatieve deelnemers hun mond houden. Niet elke wilde suggestie verdient een plaats op het grote bord. Voor iedereen het goed beseft, wordt een dwaas idee plots ernstig behandeld. Dat gebeurde in dit concrete geval bij Jimmy Kimmel.

Het blijft voor altijd een mysterie waarom Travis Scott en zijn twee vrienden van Migos een komodo­varaan meenamen op het podium. Deze uiterst kwetsbare diersoort wordt in normale omstandigheden goed beschermd. Hun klieren ontwikkelen bovendien een complex gif. Een beet kan leiden tot vergiftiging en zelfs een shock. Gevaar en exclusiviteit zijn in theorie twee eigenschappen die een ­podiumact spannend maken. In dit geval bleek de theorie beter dan de praktijk.

Een komodo­varaan mag dan wel de grootste hagedis ter wereld zijn, een dier van (amper) twee meter maakt weinig indruk op een enorm tv-podium. De camera­mannen wisselden van lens om het dier vanop afstand scherp in beeld te krijgen. Een komodo­varaan met een volle maag (die zich niet bedreigd voelt) maakt bovendien een slome indruk. Wie een alfa­predator wil inzetten als spannend podium­accessoire, kiest beter voor een Afrikaanse leeuw, een zoutwater­krokodil of een kaffer­buffel. Zo maak je zelfs van een Kelti­sche folkband een sensatie.

Een gemiddelde kijker beseft zelfs niet dat die luie varaan op het podium in staat is om met één slag van zijn gespierde staart een volwassen man uit te schakelen. Een bioloog zou ons – bij wijze van inleiding – op het gevaar van een beet kunnen wijzen: “Opgelet, de rappers kunnen dadelijk doodbloeden. De bacteriën in de bek van de varaan veroorzaken veel miserie.” Een enorme hoorn of scherpe klauwen vragen minder uitleg. De komodo­varaan uit de James Bond-film Skyfall zag er wel angstaanjagend uit, maar die kwam dan ook uit de computer van een CGI-specialist gerold.

Rappers doen steeds meer moeite om het respect van hun publiek te verdienen. Pronken met kogelwonden en bier drinken uit versleten schoenen volstaan niet meer. We zijn te veel gewoon. Het is een zoektocht met vallen en opstaan.

Een komodo­varaan mag dan een publieks­lieveling zijn in dierentuinen en fictieve verhalen, maar in de hiphop­geschiedenis heeft het reptiel voorlopig nog niets bewezen. Met een beetje geluk nemen Travis Scott en zijn homies binnenkort hun nieuwe vriend mee op de tourbus. Als een van de mannen op een wilde avond met zijn zatte botten op het dier gaat zitten, krijgen we vast wel een boeiend verhaal. Overdosissen en drive-by shootings met uzi’s zijn héél 1996. In 2018 word je keihard in de butthole gebeten door een zeldzame varaan.

Het is nog te vroeg om van een trend te spreken, maar ik voel dat er iets in de lucht hangt.