Want toen de vrachtwagen opnieuw vertrok aan de rode lichten, kwam die pas 130 kilometer verder opnieuw tot stilstand. “Maar ik dacht dat bestuurder al na enkele minuten ging stoppen. Toen hij plots de snelweg opreed, begon ik schrik te krijgen. En hoe verder de vrachtwagen reed, hoe ongeruster ik werd. Bovendien hadden ze ’s nachts ook hevige regenbuien voorspeld”, vertelt Laurent aan La Dernière Heure.

Terwijl de vrachtwagen met 110 kilometer per uur over de snelweg denderde, probeerde Laurent zich te beschermen tegen de zondvloed. “Maar telkens ik mijn hoofd omdraaide om te kijken waar ik me precies bevond, kreeg ik een heleboel water, zout en zand in mijn gezicht. Het is nog twee dagen in mijn oren blijven hangen. Ik begon steeds natter te worden en besloot daarom vlak om achter de stuurcabine te schuilen.”

Migrant

Intussen had hij nog steeds het raden waar de vrachtwagen precies naartoe aan het rijden was. “Ik dacht eerst dat hij richting Nederland ging. Maar toen de vrachtwagen plots de afrit Courrière nam om richting de N4 te rijden, hoopte ik dat hij in Marche halt zou houden (de woonplaats van de jongeman, nvdr.). Helaas voor Laurent: de vrachtwagen reed verder, tot iets voor La Roche. Daar hield de chauffeur even halt. Laurent zag zijn kans om na een helse tocht van een uur en veertig minuten eindelijk van de vrachtwagen te klimmen.

“Toen de chauffeur mij zag, dacht hij dat ik een migrant was. Ik moest hem uitleggen dat ik eigenlijk in Marche woon en dat ik in Brussel op zijn vrachtwagen was geklommen. Gelukkig geloofde hij mij en heeft hij mij nog tot La Roche gebracht. Daar moest hij een lading lossen.”

Doorweekt

Laurent, die helemaal doorweekt was, kon uiteindelijk een vriend overtuigen om hem in La Roche op te pikken. Het was intussen al vijf uur ’s ochtends. “Ik was waarschijnlijk onderkoeld, maar daags nadien was ik gelukkig niet ziek. Vandaag kunnen we er gelukkig mee lachen. Maar ik ben er allesbehalve trots op.”