Marius (24) redde vrouw van verdrinkingsdood: "Ik kookte vanbinnen"

"Met mijn elleboog probeerde ik het autoraampje kapot te slaan, maar dat wilde niet lukken. Nee, de kou voelde ik eerst niet, ik kookte van binnen. Zat vol adrenaline. Ik schreeuwde naar de kant dat ze moesten helpen. Ze moeten me over heel het bedrijventerrein ’t Lochter gehoord hebben. Maar niemand ging het water in. Toen schreeuwde ik dat ik iets van metaal moest hebben, een breekijzer of zo. Een van de mannen aan de kant rende naar zijn busje en kwam terug met een steenbeitel van een meter. Hij liep wel een stukje het water in, maar kon niet zwemmen."

"Dus moest ik terug zwemmen om de beitel op te halen. Maar ook daarmee wilde het nog niet direct lukken, want ik had maar één hand. Met de andere moest ik me vasthouden aan het busje. Ik zag dat de vrouw met haar hoofd onder water kwam en nog maar zwak tegen het raam aan sloeg. De angst in haar ogen kwam ook bij mij binnen. De moed zakte mij in de schoenen. Toen voelde ik onder water de buitenspiegel, waar ik met een voet op kon gaan staan. En met twee handen sloeg ik toen… bats!.... het raam stuk. Ik dacht eerst nog ‘ik moet haar niet raken’. Maar, dacht ik ook, daar kunnen doktoren wat aan doen. Aan verdronken zijn niet."

De vrouw kon zelf nog met Marius naar de kant zwemmen. Snel daarna arriveerden de hulpdiensten. "Ze vertelden mij dat ze zelf het water niet in waren gegaan. Het protocol is dat ze wachten op de duikploeg van de brandweer. Nou, dan was het te laat geweest, dat weet ik zeker." Waarom de hulpdiensten wachten, hoorde Marius ook: "Mijn lichaamstemperatuur was nog maar iets boven de 34 graden. Daaronder heb je kans op hartfalen."

De vrouw is intussen ook weer uit het ziekenhuis, zo hoorde Marius van de politie. Hij wil graag contact met haar.

Zou hij het weer doen? Marius: "Zonder twijfel! Dat is hoe ik ben. Het is wel haar léven. Dat is net zo belangrijk als het mijne." In de brandweerauto, waar hij werd opgevangen, en in de ambulance, werd hij direct gekroond tot held. "Het begint langzaam bij mij binnen te komen. Er kwam ook al een taart met ‘welkom thuis held’. Ik denk van mijn baas. Die had ik in de brandweerauto gebeld dat ik wat later op het werk zou zijn."