Het meisje Sanne Cant is een volwassen veldrijder geworden: "Minder emotioneel, maar blijer dan ooit"

Het WK in Valkenburg was hard labeur in de modder. Sanne Cant noemde het na afloop haar zwaarste wedstrijd ooit. Het deed, met permissie gezegd, zeer aan de ogen hoe de vrouwen door deze ongehoorde modderbrij moesten baggeren. Veldrijden heet dat.

Sanne Cant domineert haar sport sinds jaren. Ze is een van de weinige vrouwen die er al tien jaar kunnen van leven. Met dank aan de broers Christoph en Philip Roodhooft, die Sanne Cant al een vast maandloon betaalden nog voor iemand bij de VRT bedacht dat ze ook de vrouwencross moesten uitzenden.

Dat resulteerde vorig jaar in een eerste hoogtepunt toen Sanne Cant, na een bijzonder spannende race tegen de Nederlandse alleskunner Marianne Vos, tot haar eigen grote ongeloof haar eerste wereldtitel veroverde.

Een stroom van vreugdetranen was toen niet te bedwingen. Sanne Cant ging zitten bekomen op de ijskoude besneeuwde trappen van Bieles en merkte er zelfs niets van. Eén jaar later heeft Sanne Cant blijkbaar geleerd om haar emoties te bedwingen. Voor tranen van Cant moest je zaterdag niet naar Valkenburg komen.

Blij. Dat wel natuurlijk. Cant reed met grote voorsprong naar de finishlijn en kreeg alle tijd om op velerlei manieren het overwinningsteken te maken. Zo, de tweede wereldtitel was een feit. Het podium volgde, een trui en medaille overhandigd door de Franse UCI-president David Lappartient. En het Belgisch volkslied toe. Maar ook hier geen traan. "Ik geef toe, vorig jaar was ik emotioneler. Ik kon het ook echt niet geloven. Hier in Valkenburg is het toch een beetje anders dan vorig jaar. Maar het is niet omdat ik minder emotioneel ben, dat ik niet even gelukkig ben met deze wereldtitel."

Vrijdag bracht Sanne Cant nog een vreemd verhaal. Dat ze alles al gewonnen had. Dat het geen nederlaag zou zijn, mocht ze niet voor de tweede keer wereldkampioen worden. Alles mocht, niets moest. Haar carrière kon al niet meer stuk, zei ze. Dat is misschien waar. Maar iedereen op voorhand laten weten dat je het niet erg gaat vinden als je verliest, is toch een rare manier om aan de belangrijkste wedstrijd van het jaar te beginnen.

Cant was onzeker. Dat bleek bij de verkenningen van het parcours de voorbije dagen. De richtlijnen van manager Christoph Roodhooft werden keurig opgevolgd. En als ze het toch anders deed, vroeg ze of het goed was.

Die onzekerheid bleek nergens voor nodig. Twee keer kon Sanne Cant tijdens deze WK-race uit haar evenwicht worden gebracht. Dat was toen de Amerikaanse Compton twee keer bij en over Sanne Cant ging. Daar moest Sanne Cant zich niet door uit het lood laten slaan. Vorig jaar had ze Marianne Vos geklopt, remember.

En dus zette Cant twee keer de situatie weer recht. De tweede keer ging dat zo: "Bij het ingaan van de laatste ronde dacht ik dat ik voor de tweede plaats reed. Compton had een grote voorsprong. Ik moest vol gas geven in de afdaling, alleen zo kon ik haar bijhouden. Ik was blij dat ik in de materiaalpost weer kon aansluiten."

Cant maakte meteen zelf de kloof. En daar had Compton niet meer van terug. De Amerikaanse noemde Cant 'een complete veldrijder'. Compton zei dat, omdat ze zelf geen complete veldrijder is. Dat wist ze al te goed. "Ik doe nooit aan looptrainingen. Vandaag dacht ik: ik zou dat toch wat meer moeten doen."

Te laat. De race voor Compton was verloren. Cant reed naar de tweede wereldtitel in haar carrière, omdat ze vandaag de beste van allemaal was.