Drie keepersvrouwen doen boekje open over opvallende job van hun wederhelft: "Altijd die lat tikken…" - "Da's om hun territorium af te bakenen"

Chapeau, dames.
(verontwaardiging) "Waarom?"

Om dag in dag uit met een doelman ­samen te leven. Die zijn toch zot?
Chiara: "Hmmmm. Wat kan ik zeggen? Hij zit hier… (lachje) Colin is niet gek."
Julie: "Gek klinkt zo negatief. Ik vind het net leuk dat er bij Frank een ‘hoekske’ af is. ’t Is altijd boeiend met hem. (mijmert) ­Anderhalf jaar zijn we intussen samen. In het begin dacht ik: ‘Nee, geen voetballer!’ Maar Frank zei: ‘Schatje, ik ben wel genen voetballer, hé. Ik ben een keeper.’ (lacht) ‘En misschien ben ik echt nen keeper (een blijvertje, red.)’, knipoogde hij. Ik heb dat zinnetje altijd onthouden. Intussen besef ik: ‘Hij is écht een keeper.’"

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Julie: "Ik kwam Frank af en toe wel eens ­tegen – we hadden gemeenschappelijke vrienden. Ik wist wie hij was, en omgekeerd, maar we spraken nooit echt tegen elkaar. Tot ik vrijgezel werd en hij me bijna dezelfde dag nog toevoegde op Facebook. (glimlacht) Daarna heeft het nog een tijd geduurd, hoor, vooraleer we een eerste keer op date gingen. Naar La Botte, het restaurant van Peppe. Ik wilde daar al zo lang eens naartoe."
Yana: "Ik heb onze eerste date op de laatste minuut afgezegd. (beschaamd lachje) En blijkbaar zat Thomas daar met een roos te wachten."
Chiara: "Ooooh, zó romantisch."
Yana: (lacht) "Het heeft lang geduurd vooraleer ik nog eens bloemen heb gekregen."
Chiara: "Ik heb Colin op Google moeten intikken, want ik wist totaal niet wie hij was. (lacht) ‘Dat is de keeper van Club Brugge’, zeiden mijn klasgenoten. Hij had net een drietal wedstrijden in de eerste ploeg ­gekeept. Colin studeerde toen Frans-Italiaans, ik Engels-Spaans. We hebben elkaar leren kennen in de les… Nederlands."