Betekent dit nu dat het helemaal misloopt met onze jeugdhulp? Niet noodzakelijk. De mogelijkheden om jongeren na hun achttiende verder te begeleiden in de jeugdhulp zijn de laatste jaren uitgebreid. Het finale opzet is dat geen enkele jongere nog de hulpverlening verlaat zonder betekenisvolle ondersteuning of een vertrouwensfiguur. Het kan daarbij, volgens minister Jo Vandeurzen gisteren in het Vlaams Parlement, gaan om een vrijwillige coach, een hulpverlener of een dienst in de volwassenenhulp. En op het ogenblik dat de jongere de jeugdhulp verlaat, komt er ook een ronde tafel om na te gaan op welk familiaal dan sociaal netwerk de jongere kan terugvallen wanneer het niet lukt om op eigen benen te staan. Vooral dit laatste lijkt ons meer dan zinvol. De dood van Jordy beroerde de mensen. Er was een crowdfunding om zijn begrafenis te betalen. En er was een herdenkingsplechtigheid met witte ballonnen waarop zijn vader, broer, vrienden en kennissen aanwezig waren. Maar ze waren er niet toen Jordy echt hulp nodig had. Jongeren mogen op hun achttiende dan al denken dat ze de wereld aankunnen, veelal is dat nog niet het geval. Men kan ze dat niet kwalijk nemen. Wel degenen die weten dat ze het niet aankunnen en te weinig doen om te helpen.

We zijn ons bewust dat we hiermee een heel gevoelig onderwerp aankaarten. Maar toch. We zijn geëvolueerd tot een maatschappij waarin mannen en vrouwen werken. Omdat we het financieel moeten en omdat we het willen door de meer losse familiale verbanden en men nooit kan weten. Bovendien moeten we alsmaar harder werken omdat we in een maatschappij met een hoge prestatiedruk leven, moeten we langer werken en willen we ook meer buiten het werk. We hebben geen tijd meer om voor elkaar te zorgen en willen dat ook niet meer doen, want we hebben allemaal een eigen leven. Het gevolg is dat we alsmaar meer zorgtaken uitbesteden aan de overheid. De aangroeiende wachtlijsten voor alle vormen van zorg - kinderopvang, begeleiding van gehandicapten, jeugdzorg, ouderenzorg - staan als bewijs. Het is een utopie te denken dat de overheid dit alles zal aankunnen, tenzij we bereid zijn nog meer belastingen te betalen. We moeten ook onze verantwoordelijkheid opnemen. En als we dat niet doen, krijgen we nog meer Jordy’s.