“Ik was met Chris aan het bellen toen hij stierf en hoorde alles gebeuren”: vriendin Schotse voetballer luistert machteloos toe als hij voor trein stapt

De tragedie gebeurde in mei 2016 en Louise Rooney deed voor het eerst haar verhaal in de Britse krant Daily Record. Chris had al een tijdje last van angstaanvallen en depressie, sinds een operatie aan zijn ruggengraat waarvan hij nooit volledig herstelde. De profspeler van Queen of the South in Schotland had door de ingreep zelfs zijn voetbalschoenen aan de wilgen moeten hangen.

Na een tijdje in een fabriek te hebben gewerkt, ging aan de slag in het familiebedrijf van zijn oom, als vertegenwoordiger. “Chris was van school gegaan toen hij 16 jaar was”, aldus Louise. “Hij groeide op met voetbal en dat was zijn passie. Dat veranderde na de operatie. Daar was hij heel ongelukkig over. Maar het leek erop dat hij het wel een plaats kon geven.” (lees hieronder verder)

Het koppel – dat een jaar samen was – ging zelfs samenwonen. “Hij was grappig, lief en zorgzaam en hield veel van zijn familie”, aldus Louise. “We kochten een puppy, Indy. En we waren gelukkig.”

Het was aan zijn oudere zus Laura, dat hij voor het eerst toegaf dat het niet goed met hem ging. Het was twee weken voor zijn dood en ze waren samen gaan wandelen. Laura waarschuwde Louise en hun ouders Philip en Brenda. Zij gingen met hem bij een dokter, hij kreeg medicatie en werd naar een psycholoog doorverwezen. “De volgende week bleef Chris bij zijn ouders logeren, zodat ze voor hem konden zorgen. Ik ging ’s avonds langs en dan maakten we een ommetje met Indy”, aldus Louise.

Het leek haar alsof het wel goed ging met hem. “Hij stopte met zijn medicatie omdat hij er ziek van werd, maar het leek een opluchting dat hij eindelijk open was geweest over zijn gemoedstoestand. Na een week kwam hij weer naar onze flat in Bannockburn. Toen ik zei dat ik mijn trip naar Londen om de verjaardag van een vriendin te vieren zou afgelasten, stond hij erop dat ik toch zou gaan.”

Die vrijdagmorgen zette hij haar af en zowel overdag als ’s avonds belde ze met hem om te horen hoe het met hem was. “Hij vertelde dat hij onze logeerkamer had geschilderd en hij stuurde me een foto van Indy met een nieuw speeltje dat hij had gekocht”, zegt ze. Alles leek in orde, maar dat zou de volgende ochtend drastisch veranderen. (lees hieronder verder)

“Chris belde me iets voor 10 uur en het was duidelijk dat het niet goed met hem ging”, vertelt Louise, die over de details nog altijd niet kan praten. “Ik was met hem aan het bellen toen hij stierf en hoorde alles gebeuren. Ik kon het niet geloven. Ik was 600 kilometer verderop en twee uur lang probeerde ik te weten te komen wat er precies was gebeurd. Ik probeerde hem te bellen, zijn familie en zelfs de politie. Ik had een treinapp op mijn telefoon en zag dat de diensten op die lijn opgeschort waren omdat een trein iemand had geraakt. Ik bleef hopen dat het niet waar was.”

Dat bleek het wel te zijn. Chris had zijn zus eerder verteld dat hij eraan had gedacht om zelfmoord te plegen op een bepaalde plaats waar de trein passeerde. Zijn vader haastte zich erheen, maar hij kwam te laat. “Het was pas toen zijn vader me belde, dat ik er niet meer omheen kon”, zegt Louise. “Intussen is het bijna twee jaar geleden en ik ben er nog altijd niet mee in het reine. Ik weet niet of het me ooit lukt. Ik weet dat Chris had gewild dat ik doorging met mijn leven en ik doe mijn best. Ik heb nog altijd nauw contact met zijn familie. En Indy is altijd dicht bij me. Ik heb het gevoel of ze ook een deel van hem is en zo is hij nog altijd een beetje bij me.”

Louise richtte samen met de familie van Chris een organisatie op die aandacht vraagt voor mentale gezondheid en dat promoot in het voetbal. De Chris Mitchell Foundation werd boven de doopvont gehouden op de eerste verjaardag van het overlijden van de voetballer. Ze biedt opleidingen aan die aanleren hoe je moet omgaan met psychische problemen en begeleidt voetballers die voor een nieuwe carrière kiezen in hun leven. (lees hieronder verder)

“Iedereen kan een depressie en angststoornissen krijgen”, aldus Louise. “Ook voetballers, die in een machocultuur leven. Voor je het weet val je om een of andere reden uit de gratie en dan val je diep. Chris kon daar niet zo goed mee om als hij voor velen liet uitschijnen. Hij schiep afstand tussen hem en zijn voetballende vrienden, met wie hij altijd zo close was geweest. Hij vond excuses uit om hen niet te moeten zien en niets kon hem nog boeien. Hij was ziek, maar hield het verborgen. En daardoor kon hij niet de hulp krijgen die hem had kunnen redden.”

Voormalige vrienden van Chris postten vorige week nog een video waarin ze vertellen over hun vriendschap met hem en hoe kapot ze waren van zijn dood.

Heb je vragen over zelfdoding? Dan kan je terecht op het gratis nummer van de Zelfmoordlijn 1813 of op de website zelfmoord1813.be