“Toen ik zeven jaar geleden voor het eerst Valentijn vierde met vriend, werkte hij al en ik studeerde nog. Hij kwam na zijn avondshift nog even langs mijn kot, in een gebouw van elf verdiepingen met tien kamers per verdieping. Ik wilde een romantische avond, dus ik had wel honderd theelichtjes aangestoken. Hij was onder de indruk… tot het brandalarm afging. Blijkbaar hadden de kamers warmtedetectoren en geen rookmelders. Op dat moment hadden sommige kotgenoten een examenperiode. Heel het gebouw moest ontruimd worden, de studenten waren aan het huilen of net woedend omdat hun examenplanning helemaal in het honderd liep. Niemand wist op dat moment dat ik de oorzaak was en ik heb het pas durven zeggen de dag dat ik mijn kot heb ontruimd.”

“Wij deden nooit mee aan Valentijn, we vonden dat alleen maar ‘commercie’. Maar alsof het zo moest zijn, namen we op 14 februari 2011 een zwangerschapstest af… Die twee streepjes waren voor ons het ultieme symbool van onze liefde voor elkaar. Om de datum nog meer symboliek te geven, zijn we drie jaar later op 14 februari getrouwd. Het zeemzoete zat er nooit in, maar toch hebben we op 14 februari de mooiste herinneringen aan de liefde.”

“Op onze eerste Valentijn waren we één maand samen, hij was 18 en ik 21. Hij had gereserveerd in een goed (lees: zeer duur) restaurant en had kosten noch moeite gespaard. Ik voelde me al de hele dag wat vreemd, maar ik dacht dat het kriebels van de zenuwen waren. We bestelden een vijfgangenmenu, maar bij het eerste hapje ging het mis. Ik trok een spurtje door het restaurant, maar haalde de toiletten net niet en heb overgegeven op het crèmekleurige tapijt in de gang van het restaurant. Hij was super: vroeg de rekening, betaalde zonder morren de twee menu’s waarvan hij geen hap had kunnen eten, ruimde mee de gang op en bracht me naar huis. De ochtend erna belde hij om te vragen of alles ok was. Toen wist ik dat ik hem moest houden.”

“We hebben altijd een waterbed gehad, waarin we zalig sliepen. Maar de dag voor Valentijn hadden we een lek in ons bed. Mijn man probeerde het te stoppen met een ‘doe het zelf ‘-pakketje, maar dat werkte niet - toen we thuiskwamen van het werk, wisten we niet wat we zagen: het water stroomde eruit. Mijn man heeft toen de hele avond emmertjes water naar het bad gebracht en die nacht sliep hij in de living op de sofa, ik op een matje in de slaapzak van mijn dochter. Het duurde een week voor we een nieuw bed hadden- dat was me de valentijnsweek wel”.

“Mijn man wilde me in 2015 verrassen met een huwelijksaanzoek tijdens een ballonvlucht. We stonden klaar voor de vlucht, de ballon was opgeblazen, maar kon op het laatste moment niet doorgaan omdat het begon te regenen. Geen huwelijksaanzoek in de lucht, dus. ’s Avonds heeft hij dan gekookt voor mij en kreeg ik als aperitief een glaasje cava. Ik voelde plots ‘iets’ in mijn glas zitten… tot ik besefte wat het was. Mijn geluk kon niet op. Het was geen huwelijksaanzoek in de lucht, maar minstens even romantisch.”

“Mijn moeke vertelt me elk jaar dit valentijnsverhaal: zij en vake leerden elkaar kennen op de jaarmarkt op 13 februari, de dag voor Valentijn. Dit is altijd hun dag gebleven. Ze mochten vele jaren gelukkig samenzijn en vierden in 2000 hun 50ste huwelijksverjaardag. Twee jaar later overleed mijn grootvader aan de gevolgen van longkanker en bleef mijn moeke achter zonder haar ‘makker’, want zo noemden ze elkaar. Het ontroert me nog altijd hoeveel ze om elkaar gaven en hoeveel liefde ik daar heb gezien. 13 februari is voor mij nog altijd hun speciale valentijnsdag.”