De hele wereldpers noemt hem de spil in het seksschandaal dat Oxfam nu zo hard treft. Roland Van Hauwermeiren (68) trotseert de storm in de anonimiteit van de Belgische kust. Hij woont er alleen – in 2015 scheidde hij – twee hoog in een oud appartementsgebouw aan de zeedijk. Maar rust vindt hij er niet. Wanneer we aanbellen, opent een getekende man de deur op een kier. Zijn lippen trillen, zijn lichaam beeft. Van de trotse en gewaardeerde internationale hulpver­lener blijft niets meer over.

“Ik heb helemaal geen zin om te reageren”, klinkt het eerst. “Wat ik overal zie verschijnen, is zwaar om dragen. Het doet pijn. Het is vooral heel erg dat mijn familie me niet meer wil zien. Maar nu zeg ik alweer veel te veel.”

Roland Van Hauwermeiren komt binnenkort naar buiten met een officiële verklaring, zegt hij. Via zijn advocaat. Hij hoopt daarna niet meer gestoord te worden. “Maar weet dat er heel veel mensen – ook bij de internationale media – het schaamrood op de wangen zullen krijgen als ze mijn versie van de feiten horen. Niet dat ik alles ontken. Dat zeker niet. Er zijn zaken die correct be­schreven worden. Maar ik lees ook veel leugens en overdrijvingen. ­Iedere week feesten? Chique villa’s? Vrouwen betaald met geld van de organisatie?”

En dan gaat de deur onverbiddelijk dicht.

LEES OOK. Hoe het seksschandaal bij Oxfam de hele sector in crisis stort: ngo’s als de dood voor nog meer lijken uit de kast

Intussen komen steeds meer ­details over het leven van Van ­Hauwermeiren als humanitair hulpverlener naar boven. Zijn carrière startte hij bij Caritas Inter­national in 1995, nadat hij was gedetacheerd door het Belgische leger. Bij Caritas konden ze zijn ervaring bij de logistieke eenheden goed gebruiken, en zijn inbreng werd geapprecieerd. Dat is alleszins de eerste conclusie van een inderhaast gestart intern onderzoek.

“Toen vorige week de naam van Van Hauwermeiren werd gekoppeld aan seksfeestjes met vrouwen in noodgebieden, wilden we onmiddellijk uitzoeken of hij zich ook bij ons schuldig had gemaakt aan dergelijke feiten”, zegt Gilles Cnockaert van Caritas. “We ondervroegen alle mogelijke mensen die met hem samenwerkten tussen 1995 en 1999. Niemand merkte ooit iets verkeerd op. Integendeel. We krijgen niets dan lof te horen over zijn werk.”

Veel kon hij ook niet mispeuteren. Van Hauwermeiren werkte toen voornamelijk op de zetel in Brussel. Zijn opdrachten in het buitenland waren beperkt en altijd zeer tijdelijk. In 1999 verliet Van Hauwermeiren Caritas. “Uit eigen vrije keuze. Niet omdat wij hem ont­sloegen.”

Seksfeestjes voor collega’s

Daarna ging Van Hauwermeiren wel zijn boekje te buiten: in 2004 in Liberia met de Britse organisatie Merlin, in 2008 in Tsjaad, en in 2010 na de aardbeving in Haïti. Hij liet geregeld lokale vrouwen en volgens bepaalde bronnen ook minderjarige meisjes oppikken voor seks. Of hij betaalde hen om seksfeestjes voor zijn collega’s op te vrolijken.

Tussen al die schandalen door trad Van Hauwermeiren in internationale media wel op als woordvoerder-moraalridder bij de heisa rond de organisatie Zoe’s Ark. ­Medewerkers van de Franse organisatie probeerden 103 vluchtelingenkinderen te ontvoeren. “Het werk van de andere ngo’s zal hier niet onder lijden”, zei hij toen. “We blijven helpen. De mensen zijn slim genoeg om een verschil te maken tussen de organisaties die hulp bieden en de organisaties waar er iets meer achter zit.”

Hoewel getuigen meermaals de alarmbel luidden, kon Van Hauwermeiren tot in augustus 2014 blijven werken bij ngo’s. Bij Action Against Hunger, zijn laatst gekende werkplek, kennen ze geen klachten over de Belg. “Maar we onderzoeken wel of hij iets mispeuterde in de periode dat hij voor ons werkte.”