Als auteur van het boek Strandvondsten: een praktische veldgids wist Hans De Blauwe uit Dudzele heel goed wat hij in oktober vorig jaar in huis haalde: eitjes van een zeekat, een soort inktvis. “Meestal als je ze vindt, liggen ze op het droge en zijn ze waardeloos. Maar die keer lagen ze nog onder water. Ik wist dat het mogelijk is om inktviseitjes in een aquarium uit te broeden en dus deed ik ze in een emmer mee naar huis”, zegt de hobbybioloog.

En met succes, want na een tweetal weken kwamen twaalf eitjes uit. Daarvan overleefde slechts eentje: Omer, de enige die aan het eten ging. En dat doen zeekatten overigens op een bijzondere manier. Ze grijpen hun prooi met twee vangtentakels met zuignappen en brengen ze daarmee naar de mond. Een fascinerend schouwspel, al is het toch Hans die de grootste inspanning levert. “Zeekatten lusten geen garnalen uit de diepvries, ze eten alleen levende, bewegende diertjes. Sinds de eerste dag trek daarom ik twee tot drie keer per week naar het strand om eten te zoeken. Eerst waren dat strandvlooien die ik uit het zand zeefde, tegenwoordig ga ik in de Spuikom in Oostende slijkkreeften zoeken. Daar ben je alles samen toch een paar uur per week mee bezig. Hoewel hij maar een paar centimeter groot is, is hij inderdaad een stuk veeleisender dan de meeste huisdieren.”

Dat, samen met het feit dat een zeekat tot 40 centimeter groot kan worden, is ook de reden waarom Hans Omer binnenkort weer zal vrijlaten. Rond Pasen, in de Noordzee. Omers levensverwachting is één tot drie jaar, afhankelijk van het geslacht. Mannetjes worden ouder. Want of Omer een mannetje of een vrouwtje is, weet Hans niet. “Dat kan je maar moeilijk zien. Waarom ik hem dan de naam Omer gaf? Een knipoog naar een vriend.”