"Sensualité" op de "Kennedy Boulevard": Axelle Red is 50

Axelle Red wordt op 15 februari 1968 geboren in Hasselt. Net geen 15 is ze wanneer ze in 1983 haar eerste single uitbrengt: "Little girls", een nummer van Roger Baeten. Dat doet ze onder de artiestennaam Fabby, een verwijzing naar haar echte naam Fabienne Demal. Het nummer is geen hoogvlieger, maar het is wel regelmatig op de BRT-radio te horen.

In 1985 volgt de single "Back to Tokyo", deze keer onder de naam Axelle. Op de B-kant staat "Dancing all over the world". Net als "Little girls" zingt ze deze nummers in het Engels.

In 1989 kent Axelle Red meer succes met "Kennedy Boulevard", een uptemponummer in een retrojasje over de gouden jaren 60. Dat nummer maakt ze eveneens als Axelle, maar voor het eerst zingt ze in het Frans. Hierdoor gaat het lied ook in Franstalige België niet onopgemerkt voorbij. Twee jaar later volgt "Aretha et moi", een ode aan Aretha Franklin.

Het eerste studioalbum van Axelle Red verschijnt in 1993 onder de naam "Sans plus attendre". Voor het eerst schrijft ze zelf muziek en teksten én voor het eerst duikt "Red" op de hoes op (om nooit meer te verdwijnen). De plaat betekent haar grote doorbraak, niet alleen bij ons, maar in de hele Franstalige wereld. Terwijl ze haar studies in de rechten aan de VUB afwerkt, verkoopt ze liefst 600.000 exemplaren.

Op "Sans plus attendre" staan meteen enkele van de meest iconische hits van Axelle Red, zoals "Sensualité", "Le monde tourne mal", "Elle danse seule" en "Je t'attends".  

Na het succes van "Sans plus attendre" trekt Axelle Red naar Memphis in de VS waar ze samen met de muzikanten Steve Cropper en Isaac Hayes haar tweede studioalbum "A tâtons" opneemt. Het verschijnt in 1996.

De plaat slaat in als een bom. In Europa alleen al verkoopt ze meer dan 1 miljoen exemplaren, waarvan het merendeel in Frankrijk. Opnieuw scoort ze verschillende hits met nummers als "A tâtons", "Mon café", "Ma prière", "A quoi ça sert?", "Rien que d'y penser" en "Rester femme".

In 1997 staat Axelle Red voor het eerst in de beroemde concertzaal L'Olympia in Parijs. Datzelfde jaar gaat ze in op de uitnodiging van de VN om ambassadeur van Unicef te worden. Het betekent het begin van een jarenlange inzet in de strijd tegen onder meer antipersoonsmijnen. Ze reist de wereld rond om problemen als deze onder de aandacht te brengen. Ook na de verwoestende tsunami van 26 december 2004 in Zuidoost-Azië springt ze op het vliegtuig om hulpgoederen in Sri Lanka te verspreiden.

Ook 1998 is een belangrijk jaar voor Axelle Red, zowel privé als professioneel. Ze trouwt met Filip Vanes (die ook haar manager is) en even later is ze zwanger. Begin 1999 bevalt ze van hun eerste dochter Janelle. Later volgen nog 2 dochters, Gloria en Billie.

Tijdens de openingsceremonie van het WK voetbal in Frankrijk zingt ze samen met Youssou N'Dour het officiële WK-lied "La cour des grands" in het Stade de France nabij Parijs.

Nog in 1998 verschijnt "Con solo pensarlo", een album waarop ze haar grootste hits in het Spaans zingt. Vooral het lied "Déjame ser mujer" is een schot in de roos en steekt het originele nummer "Rester femme" voorbij.

Axelle Red sluit de jaren 90 in schoonheid af met alweer een nieuw studioalbum: "Toujours moi". Net als "A tâtons" verkoopt het als zoete broodjes. In Europa gaan meer dan 600.000 exemplaren over de toonbank waarvan 460.000 in Frankrijk.

Ook op deze plaat staan verschillende nummers die tot klassiekers uitgroeien, zoals "Bimbo à moi", "Parce que c'est toi" en "Ce matin". Die laatste 2 nummers staan ook op "Alive", een livealbum dat ze in 2000 uitbrengt.

Op 22 juli 2002 verschijnt "Manhattan-Kaboul", een nummer van de Franse singer-songwriter Renaud waarop ook Axelle Red is te horen. Het is geschreven kort na de aanslagen van 11 september 2001 in de VS en de inval van de VS in Afghanistan en klinkt als een echo van die gebeurtenissen. Zowel bij ons als in Frankrijk oogst het duo succes.

Thema's als extremisme, kindsoldaten en drugs zijn ook te horen in "Face A / Face B", het 4e studioalbum van Axelle Red dat eind dat jaar verschijnt. Het bekendste nummer van deze plaat is "Je me fâche".

In 2003 brengt ze met "Longbox" een eerste (en meteen drievoudig) compilatiealbum uit. Op de 3e cd zingt ze duetten met grote namen als Charles Aznavour, Arno en Ramses Shaffy.

Een jaar later komt ze met "French soul" met nog een compilatiealbum aandraven. Daarop staat onder meer het nummer "J'ai fait un rêve" als ode aan Martin Luther King. In 2005 maakt ze samen met Daan met "I had a dream" een Engelstalige versie van dit lied.

In de 2e helft van de jaren 2000 regent het officiële onderscheidingen voor Axelle Red. Op 6 september 2006 geeft de Franse minister van Cultuur Renaud Donnedieu de Vabres haar de titel van Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres. Dat is de hoogste artistieke onderscheiding bij onze zuiderburen.

Een jaar later geeft koning Albert II haar het ereteken van Commandeur in de Kroonorde voor haar sociaal engagement. Om diezelfde reden krijgt ze in 2008 een eredoctoraat van de universiteit Hasselt.

Tegelijk blijft Axelle Red muziek maken. In 2006 verschijnt het album "Jardin secret" met daarop onder meer het nummer "Temps pour nous". Op 1 oktober is ze een van de artiesten die deelnemen aan de 0110-concerten tegen racisme en onverdraagzaamheid.

In 2009 brengt ze met "Sisters & empathy" voor het eerst een Engelstalig album uit. Twee jaar later zoekt ze met het album "Un coeur comme le mien" weer haar toevlucht tot het Frans. Grote hits blijven deze keer uit. Ook de astronomische verkoopcijfers zijn voorgoed verleden tijd.

In 2013 gooit Axelle Red opnieuw hoge ogen met het album en de gelijknamige single "Rouge ardent". Ook haar uitgebreide klerencollectie die ze doorheen de jaren heeft opgebouwd, krijgt dat jaar alle aandacht met "Axelle Red - Fashion victim", een heuse tentoonstelling in het Modemuseum Hasselt. Daarbij valt vooral het topwerk van Belgische modeontwerpers op.

Na "Rouge ardent" blijft het op muzikaal vlak een hele poos stil rond Axelle Red. In 2014 maakt ze deel uit van de jury van de talentenjacht "The voice van Vlaanderen" op VTM. Een jaar later brengt ze een akoestisch compilatiealbum uit.

Eind 2017 komt ze met de single "Who's gonna help you?" eindelijk weer met nieuw werk op de proppen, dit als voorbode op een nieuw album. Tegelijk maakt ze bekend dat ze voortaan ook ambassadeur van Handicap International is.

Op 8 maart aanstaande krijgt Axelle Red een plek in De Eregalerij van Radio 2 voor "een leven vol muziek". Op 2 juni geeft ze een concert in de Ancienne Belgique in Brussel.