Familie weigert erfenis vol schulden, maar de brieven blijven maar komen: “Bedankt, pa. Bedankt, maatschappij. Bedankt, overheid.”

Gitte vertelt hoe ze zondag keek naar het tv-programma ‘Taboe’, waar Philippe Geubels deze keer het taboe-onderwerp armoede bespreekbaar maakte. Voor Gitte was de uitzending herkenbaar. Vandaag wil ze geen medeleven, maar wel gehoor. “Op tafel gooien van wat taboegewijs wordt doodgezwegen", klinkt het.

Gitte en haar familie krijgen al lange tijd de ene brief na de andere. “Een vader maakt fouten. Vertrekt met de noorderzon. Maakt meer fouten. Een sukkelstraat zonder eind”, zo omschrijft ze de situatie. Brieven over onbetaalde facturen, brieven van de belastingsdienst, brieven die zeggen dat hij medische zorgen nodig heeft, een vraag naar voogdij, ... “Je wil niet weten hoeveel brieven 20 jaar lang een rijk dossier vullen”, schrijft ze. “Je wil niet weten hoeveel er werd betaald de afgelopen 20 jaar. Emotioneel, financieel, materieel.”

“Wij bouwen een nieuwe levensweg, zonder de vader. We komen er wel, met veel vallen en opstaan. Een ploeterstraat. Voor de moeder vooral, maar zeker ook voor ons. De moeder en haar ouders zorgen min of meer voor een sterke ruggengraat om op te steunen. Maar brieven blijven komen. De vader en zijn sukkelstraat. Wij voelen het ook. Emotioneel, financieel, materieel.”

Intussen is haar vader overleden – opnieuw kwam de familie dat via een brief te weten. De lijdensweg stopt niet, integendeel. "Via een brief, en nog een brief, en nog een -die onbetaalde facturen moeten wezen- begint opnieuw een ploeterstraat. Voor ons deze keer. Wettige erfgenamen zoals dat heet. Erfgenamen van de sukkelstraat.", vertelt ze. "Een ploeterstraat van advocaat, deurwaarders, notaris. Via brieven en e-mails heen en weer." De familie deed afstand van de nalatenschap. Maar het verhaal is blijkbaar zo complex dat alles maar blijft aanslepen. En de brieven, die blijven komen. “Onvoorstelbaar."

“Een vader kan vertrekken. Kan in de steek laten. Op alle vlakken. Financieel, emotioneel, materieel”, zegt ze. “In al die jaren hebben we een doos gecreëerd waarin de vader en de herinneringen zitten opgeborgen, maar die permanent open moét. Er wordt ons niet toegelaten om de doos te sluiten. Door niemand die er enigszins financieel voordeel uit kan halen. Om die rugzak -eindelijk- af te gooien en te laten staan.”

“Wij zijn niet verantwoordelijk. Wij waren een kind. Wij zijn zijn kinderen. En daarmee stopt het. Wij moeten de sukkelstraat niet herstellen. En toch. Dat wordt duidelijk van ons verwacht. Bedankt, pa. Bedankt, maatschappij. Bedankt, overheid. En wie vertelt mij nu wie de advocaat hiervoor betaalt? Wij natuurlijk...”

In een reactie op Facebook geeft Gitte meer uitleg. "We deden afstand van de erfenis, maar telkens weer moet je een bewijs van afstand doorsturen, gaan de brieven naar de advocaat, want er komen interesten bij... Instanties blijven proberen. Het staat in het Staatsblad dat wij afstand deden. Nu zijn we bezig met onze kinderen. Zij zijn de volgende in lijn."