Tien films die u deze week niet mag missen

1. I, Tonya

U dacht dat kunstschaatsen u geen moer kon schelen? Laat het heerlijke I, Tonya u dan het tegendeel bewijzen. Tonya Harding is nog steeds een van de meest gehate sportvrouwen ooit: ze zou de knie van haar rivale Nancy Kerrigan hebben laten kapotslaan. Regisseur Craig Gillespie toont dat de waarheid veel complexer is, en verwerkt verschillende – vaak tegenstrijdige – versies van de feiten in de film. Bovendien bekijkt hij Tonya’s bewogen leven door een tragikomische bril, met uiterst verfrissend resultaat. De Coen brothers on ice. 

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Margot Robbie en Craig Gillespie.

2. Cléo de 5 à 7

Agnès Varda wordt dit jaar 90, en met Visages Villages is ze voor het eerst in haar rijk gevulde carrière genomineerd voor een Oscar. De kans dat ze zondag ook echt het beeldje in de lucht mag steken, is veel groter dan Varda zelf, met haar meter vijftig. Reden genoeg om de Belgisch-Franse regisseur en haar fantastische oeuvre in de bloemetjes te zetten: in Cinema Zuid kan u de hele maand maart naar haar beste films gaan kijken. Cléo de 5 à 7, een prachtig verslag van anderhalf uur uit het leven van een jonge zangeres, is een van onze tijdloze favorieten. 

Op 4/03 in Cinema Zuid (Antwerpen).

3. Phantom Thread

Met Phantom Thread serveert Paul Thomas Anderson een oogverblindend elegant meesterwerkje. Wat begint als een bedrieglijk simpele love story, mondt uit in een mateloos fascinerend machtsspel tussen man en vrouw – met een verrassend kinky kantje. Sm zonder zweepjes, honderd keer spannender dan de drie Fifty Shades-films samen. Topacteur Daniel Day-Lewis zorgt voor een knetterend afscheid in zijn rol van narcistische modeontwerper. 

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier het interview met Daniel Day-Lewis en Paul Thomas Anderson.

4. Call Me By Your Name

Niets mooier dan twee mensen die verliefd worden op het witte doek. In Call Me By Your Name zijn dat toevallig twee jongemannen. Met de meest clichématige, soms pijnlijk herkenbare emoties die daarmee gepaard gaan. En die staan volledig los van geaardheid. Regisseur Luca Guadagnino (A Bigger Splash) laat de zaken voor zich spreken. Liefde is liefde. En liefdesverdriet is dat ook. Prachtig poëtisch en verfijnd sensueel. Nu al dé liefdesfilm van het jaar. 

Nu in de zalen. Lees hier onze recensie en hier ons interview met regisseur Luca Guadagnino en hoofdrolspelers Timothée Chalamet en Armie Hammer.

5. Jusqu’à la garde

Xavier Legrand won op het Filmfestival van Venetië de prijs voor het beste debuut én die voor de beste regie met Jusqu’à la garde. Terecht, want het is opmerkelijk hoe hij in zijn eerste film meteen zijn eigen stem vindt. Een moeder die met haar ex-man in een vechtscheiding verwikkeld zit, eist de volledige voogdij over de kinderen. Is hij echt het gewelddadige monster dat zij van hem wil maken? Legrand laat je de hele film lang in het ongewisse, totdat uiteindelijk de ontstellende waarheid aan het licht komt. Een stijlvolle thriller die diep onder je huid kruipt. 

Nu in de bioscoop.

6. Ni juge, ni soumise

Criminelen weigert ze een hand te geven en wie een grote mond opzet, krijgt meteen van hetzelfde laken een pak. De Brusselse onderzoeksrechter Anne Gruwez biedt in Ni juge, ni soumise een fascinerende en wonderbaarlijke inkijk in de wereld van justitie, met zichzelf in een glansrol. Jean Libon en Yves Hinant, twee makers van het legendarische RTBF-programma Strip-tease, volgden haar drie jaar voor deze documentaire. Honderd minuten lang is het een opeenvolging van memorabele scènes die je aan het scherm kluisteren. Grappig, bizar, ontroerend, leerrijk en fascinerend. 

Nu in de bioscoop. Lees hier ons gesprek met Anne Gruwez en de makers van de film.

7. Maria By Callas

Er is al veel gezegd en geschreven over Maria Callas, maar nooit eerder gebeurde dat in haar eigen woorden. Regisseur Tom Volf kreeg Callas’ vrienden en familie zover om hem nooit eerder vertoonde homevideo’s en persoonlijke brieven toe te vertrouwen: daarmee puzzelde hij een intiem en verbazend volledig portret van de grootste operadiva aller tijden in mekaar. Opvallendste conclusie: ondanks haar status was Callas verre van een gelukkige vrouw. De pijn die in haar adembenemende aria’s doorschemert, is ook de hare. 

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Tom Volf.

8. Black Panther

Hoe vaak wordt er niet geschreven dat de nieuwste Marvel ‘anders’ is? Vaak zijn ze dat ook. Wij zijn fan! Maar Black Panther is – welja – écht anders. Niet omdat het ‘die Marvel-film met die zwarte acteurs’ is. Maar godzijdank is het méér dan dat. Regisseur Ryan Coogler (Creed) heeft ook écht iets te vertellen. Setting is de fictieve staat Wakanda, de meest hoogtechnologische plek op aarde, verborgen voor de rest van de wereld. Black Panther is behalve een vermakelijke heldenfilm ook maatschappijkritisch te noemen. Met slimme metaforen die in meer dan één richting werken. 

Nu in de zalen. Lees hier onze recensie en hier ons achtergrondverhaal.

9. Mira of de teleurgang van de Waterhoek

Dat het dit jaar tien jaar geleden is dat Hugo Claus de pijp aan Maarten gaf, hebt u wellicht al opgevangen. Dat zowel Hilde Van Mieghem als Marc Didden een expositie organiseren rond het literaire monument, kon u ook al lezen in De Morgen. Maar wist u dat Claus dezer dagen ook de bioscoop inpalmt? Voor Cinematek stelde Didden namelijk ook een “kleine reeks” samen met films waarvoor Claus de regie of het scenario verzorgde, of die hij simpelweg heel graag zag. Te beginnen bij het door Claus geschreven Mira of de teleurgang van de Waterhoek, met Jan Decleir en Willeke Van Ammelrooy. 

Op 1/03 in Cinematek (Brussel).

10. Charlie en Hannah gaan uit

Zin in een Vlaamse film die eens écht uit een ander vaatje tapt? Zet u dan in het kielzog van Evelien Bosmans, Daphne Wellens en Frances Lefebure. Debuterend regisseur Bert Scholiers stuurt hen vrolijk taterend en zuipend op een fantasierijke dwaaltocht door de Antwerpse nacht. Kruisen onder meer hun pad: magische snoepjes, pratende borsten, vliegende ananassen en piemelboys. Met een speelduur van 75 minuten is Charlie en Hannah gaan uit een vluggertje, maar tevens ook een lekker aperitief voor een stevig nachtje uit. 

Nu in de bioscoop. Lees hier ons cafégesprek met de cast.