Straffe beelden: uitgeputte Wout van Aert valt op laatste hindernis en strompelt zich een weg naar de finish

“Ik schrijf hier meteen geschiedenis”, grijnsde Wout van Aert na de finish in Siena. En dan had hij het niet over zijn derde plaats. Wel over zijn slotklim langs de steile Via Santa Caterina. “Ik denk dat ik de eerste renner in de Strade Bianche ben die de slothelling te voet is opgegaan. De laatste vijf meter schoot ik in kramp en moest ik te voet naar boven. Ik was volledig kapot. Ik ben blij dat ik de finish nog heb gehaald.”

Van Aert kon lachen met zijn eigen miserie — die podiumplaats maakte natuurlijk alles goed. “Nochtans was ik bang dat het nog zou misgaan”, vertelde hij. “De laatste vijftien kilometer was ik helemaal aan het leeglopen. Ik wist dat nog zo veel kon verliezen op deze finish. Ik ben blij dat ik Bardet mee had en dat ik me op het einde kon laten meedrijven. Zo kwam het toch nog goed.”

Al besefte hij dat op het moment zelf niet helemaal. De kopman van Veranda’s Willems-Crelan zakte na de finish door zijn benen en moest hyperventilerend op de grond gaan bekomen. Gelukkig was vriendin Sarah meteen in de buurt: zij hielp haar held door het moeilijke moment en kon hem ook geruststellen: ‘Ja, je bent derde’. Van Aert zelf wist het niet meer, en de vraag moest zo snel mogelijk beantwoord worden.

“Ik heb helemaal andersom gekoerst dan in de Omloop en ik word beloond met een podiumplaats”, vertelde hij toen hij weer op zijn positieven was. “In de Omloop heb ik afgewacht, hier heb ik gedurfd. Ik voelde me goed op elke grindstrook. Die lagen er trouwens veel slechter bij dan ik had gedacht. Er was veel meer modder. Op techniek kon ik naar voor schuiven. Ik was duidelijk minder bang dan veel anderen.”

“Niemand wilde de koers in handen pakken, en dus werd er veel naar mekaar gekeken. Toen Bardet demarreerde, ben ik er vrij snel achteraan gegaan. Ik wist dat hij vorige week nog gewonnen had in Frankrijk en dat hij dus heel ver kon komen. Ik denk dat hij hetzelfde dacht als ik: anticiperen. Maar toen we meteen een mooie kloof hadden en ik hoorde dat er achter ons geen samenwerking was, geloofde ik dat we richting finish konden rijden.”

Dat lukte bijna. Maar een andere Belg, die nog sterker bleek, gooide de situatie nog om. “Toen Tiesj bij ons kwam, liet hij ons direct achter op de laatste strook”, zei Van Aert. “Benoot was heel sterk. Bij mij was het op. Daarna was het een lijdensweg tot de finish.”