Amerikaanse moeder maakt twee keer schietpartij op school kinderen mee

Celia Randolph kon niet geloven wat ze las toen ze op 14 februari een sms kreeg: "Je bent toch niet in de buurt van Parkland, of wel? Er is een schietpartij aan de gang."

"Ik zei tegen mezelf: 'niet opnieuw, niet opnieuw!'" Ze liet alles vallen en racete richting de middelbare school in Parkland in Florida waar haar zoon Christian zat. 

De eerste keer dat ze te horen had gekregen dat er een schutter op de school van haar kinderen was gesignaleerd was 12 jaar geleden, in 2006, toen ze in Bailey woonden, een klein bergdorp in Colorado. 

Haar dochter Chelsea heeft nooit eerder publiekelijk gesproken over het incident, voornamelijk omdat ze het er levend vanaf heeft gebracht. "Wat andere families is overkomen, is veel erger", zegt Chelsea, en ze denkt daarbij aan haar 16-jarige vriendin Emily Keyes die helemaal op het einde van de gruwelijke gijzeling in de Platte Canyon middelbare school werd doodgeschoten, één minuut nadat een SWAT-team de muur had opgeblazen die hen van de dader en de gijzelaars scheidde.

Terwijl haar vriendin Emily samen met 5 andere meisjes werd gegijzeld door de 53-jarige schutter, zat Chelsea verstopt onder een schoolbank in het lokaal ertegenover. Ze kon ontsnappen toen het SWAT-team de deur inbeukte.

"Je moet begrijpen, om een man te zien, helemaal uitgerust met kogelvrije vest en een wapen, die plots je lokaal binnenstormt en schreeuwt dat je naar buiten moet - je hebt echt geen idee wat er gebeurt", zegt Chelsea. "Terwijl we uit de school liepen, zagen we in elke hoek een SWAT-agent met een wapen. Ik zag een vriend van me in een klaslokaal staan, geschokt en lijkbleek. Hij kon niet spreken."

Eenmaal thuis volgde Chelsea de gijzeling, die in totaal vier uur duurde, op TV, haar enige bron van informatie. "We wisten niet wie de gijzelaars waren, maar uit ons uurrooster konden we afleiden wie op dat moment in het lokaal was." 

"We zagen hoe de meisjes één voor één werden vrijgelaten - we zagen hoe ze voor hun leven renden." Na een pauze voegt ze toe: "Dan herinner ik mij een beeld van een draagberrie die in een helikopter verdwijnt."

Chelsea's moeder Celia vertelt dat het moeilijk was. Ze had het gevoel dat ze haar eigen kinderen niet kon beschermen. Maar ze troostte zich met de gedachte dat het gewoon een willekeurige daad van geweld was. 

Het leven ging door. In 2007 verhuisde de familie naar waar hun roots lagen, in Florida. Tussen 2006 en 2018 vonden er in de VS ongeveer 57 massaschietpartijen plaats. Aan de Amerikaanse wapenwetgeving veranderde niets. Toch achtte Celia het voor onmogelijk dat het haar nog eens zou overkomen. Tot twee weken geleden. 

Christian had kookles toen hij en zijn klasgenoten schoten hoorden. Zijn leerkracht, Ashley Kurth, duwde hen in een kast. "In het begin namen we het helemaal niet serieus, maar we werden stiller en stiller. Ik ging op de grond zitten. We moesten stil blijven. De anderen waren aan het sms'en naar hun ouders, maar mijn batterij was plat", zegt Christian. 

Toen Celia het nieuws hoorde, racete ze in haar auto naar de school. Ze probeerde zo dicht mogelijk te geraken, maar de politie had alles afgezet. "Ik kreeg geen informatie. Ik stuurde hem berichtjes maar hij antwoordde niet", zegt de mama van vier. "Het enige wat ik kon denken was: 'Leeft hij? Is hij bang? Gewond?'". 

Ondertussen liet Christian's kookleerkracht andere kinderen in het lokaal binnen die vastzaten op de gang. Ze zei tegen de kinderen dat ze zich geen zorgen moesten maken. "We zitten in een keuken vol grote messen."'

Toen het SWAT-team binnenstormde, moesten ze op de grond blijven. "De politie was niet zeker of de schutter niet een van ons was." Toen Christian het lokaal verliet, zag hij bloed op de trappen. "We renden naar de straatkant. We zagen over helikopters, politie, leger. We mochten naar onze ouders gaan. Eerst was ik blij maar na een tijd werd ik triestiger en triestiger."

Met zijn zus kan hij spreken over wat hij heeft meegemaakt. "Ze heeft me verteld dat ze daarna niet meer naar buiten wou komen, dat het even heeft geduurd eer ze iets voelde. Daarna is ze ingestort, weer beter geworden en vier jaar later weer ingestort. Het is fantastisch dat ik haar heb, om alle foute redenen. Ze weet al wat er met mij gaat gebeuren", zegt Christian. 

Hun moeder, Celia, zegt dat niet alle kinderen dit te boven zullen komen. Zijzelf spreekt voor de eerste keer openlijk over wat haar familie is overkomen sinds 2006. Ze wil dat er een einde komt aan deze schietpartijen op school. "We zijn niet tegen wapens op zich, maar we kunnen niet toelaten dat ze zo beschikbaar zijn. We kunnen onze kinderen niet in de steek laten. Mensen kunnen niet geloven dat onze kinderen dit twee keer hebben meegemaakt, maar tenzij we iets veranderen, is de kans niet zo klein dat er in de toekomst nog meer families zoals wij zullen zijn.