Beluister de favoriete ochtendmuziek van Thomas Vanderveken: “Ik vrees dat ik een romanticus ben”
Elke week vragen we een ongemeen boeiende medemens om vijftien platen te kiezen waarmee hij op zondag ontwaakt. Deze week: de Sunday Morning Playlist van Thomas Vanderveken.
Langzaam tekent een steeds witter wordende stad zich af tegen een muisgrijs wolkendek, terwijl Thomas Vanderveken ons op erudiete wijze introduceert tot zijn zondagochtendrituelen. Het kwik zit onder nul, maar de warme stem van de presentator is effectiever dan een warmwaterkruik en thee met honing. De begrippen die Vanderveken gebruikt om ochtendmuziek te omschrijven, zouden hem zelf als gegoten zitten: helder, apollinisch, opgewekt. Toch beweert hij van nature een betere band met de nacht te hebben dan met de dauw.
De harde werker
“Hoe minder ik moet doen, hoe later ik ga slapen", vertelt een opgewekte Vanderveken. "Rondlummelen, te laat douchen en me dan alsnog moeten haasten om mijn afspraak te halen: als ik een voormiddag vrij heb, verspil ik die zonder gewetensbezwaar en met plezier. Ik vind dat een joyeuze verkwisting van mijn tijd. Ook op zondagen kan dat verduivelde werkethos me compleet de rug op. Zoals iedereen werk ik te veel, maar het nietsdoen vind ik een essentieel onderdeel van mens-zijn.”
Het eerste -herkenbare- ritueel op een doordeweekse werkdag, is meteen de iPhone aansluiten op de stereoinstallatie. Naar de radio luisteren is voor Vanderveken niet alleen een kwestie van op de hoogte zijn, het zorgt voor essentiële sfeermakerij. “Een huis zonder muziek voelt voor mij erg kaal”, vertelt hij. “Mensen die geen muziek opzetten bij het diner bijvoorbeeld, daar kan ik niet inkomen; dat voelt voor mij alsof iemand het licht heeft uitgedaan."
"'s Ochtends mag de muziek roezig zijn, iets dat tegelijk laidback is en toch opwekkend, met een zeker testosterongehalte.” Tussen de filmmuziek, zachte pop en een dikke streep jazz, kiest hij dan ook voor andere andere Roméo Elvis en ‘Nothing Really Ends’ van dEUS. "De omfloerste erotiek van dat nummer bewijst dat een zondag niet altijd alleen maar klassieke 'family time' hoeft te zijn."
'Ik kan gerust janken bij een mooi nummer, en datzelfde nummer nog driemaal draaien om nog harder te janken. ‘s Avonds draai ik graag rokerige jazz'
De romanticus
“Ondanks mijn voorkeur voor het cerebrale en mijn analytische ingesteldheid, laat ik muziek graag mijn gemoed bepalen." Als presentator en geoefend oor, verhoudt Vanderveken zich altijd vanop een meta-niveau tegenover muziek. Die afstand kan hij in de privésfeer uitschakelen, al blijft er toch altijd sprake van een zekere beroepsmisvorming. "Ik kan gerust janken bij een mooi nummer, en datzelfde nummer nog driemaal draaien om nog harder te janken. ‘s Avonds draai ik graag rokerige jazz, om in een bepaalde, laat ons zeggen ‘interessante’, stemming te komen. (giechelt) Ik ben, vrees ik, een romanticus.”
Wanneer hij het heeft over zijn vrouw Veronique, neemt de romantiek onmiskenbaar de overhand. “Vier jaar geleden kwam er onder ons appartement een verdieping vrij, en Véronique wou er graag een barretje openen. ‘Dirty Old Town’ was toen het eerste nummer van de afspeellijst die ik had gemaakt voor in de koffiebar. Het was het begin van een periode waarin we dagenlang niets anders deden dan werken, en enkel tussen vier een vijf ‘s nachts een uiltje knappen. Wanner ik dat nummer hoor, word ik teruggekatapulteerd naar de periode waarin ik samen met mijn lief zo hard werkte om haar droom waar te maken. Een slaperig en vermoeid, maar diepwarm gevoel.”
De nieuwsgierige intellectueel
We gingen er van uit dat een muzikale veelvraat als Vanderveken geen onveranderlijke ‘all time favorite’ zou hebben, maar niets is minder waar. In Spinvis herkent hij zichzelf, en vooral het nummer ‘Voor ik Vergeet’ maakt veel los. “Ik zou heel graag nummers kunnen schrijven zoals Spinvis dat kan. Zijn teksten zijn tegelijk heel simpel en ongelooflijk gelaagd. Wanneer hij “De handen van mijn vader... vergeet ik op den duur”, zingt, lopen mijn ogen vol. Ja, ik denk dan aan de handen van mijn eigen vader. ”
De zelfverklaarde muzikale omnivoor ontdekt het liefste elke dag nieuwe muziek, en laat zich graag begeleiden door allerlei media. Vorige week ontdekte hij zo de band Superorganism, waar hij sindsdien helemaal weg van is. “Ik ben vooral op zoek naar intellectuele vernieuwing. We leven tegenwoordig met constante information overload, dus ik ben ervan overtuigd dat we meer dan ooit goede curatoren in het landschap nodig hebben. Reeksen zoals deze gebruik ik dus met plezier om mij de weg te wijzen.”