Twee kinderen van hetzelfde Amerikaanse gezin betrokken bij verschillende schietpartijen op school
Een van de jongens die aan de dood ontsnapte bij de recente schietpartij in een school in Parkland, Florida, heeft een zus die in 2006 een schietpartij in een andere school overleefde. Dat vertelt hun moeder aan de BBC.
"Twaalf jaar geleden kregen mijn man en ik een telefoontje met de boodschap dat een gewapende man de Platte Canyon school in Colorado, waar mijn dochter van 14-jaar school liep, was binnengedrongen", zegt Celia Randolph. "Alhoewel we meer dan 70 kilometer van de school waren, zijn we naar daar gevlogen."
De dochter Chelsea vertelt nu voor het eerst wat er toen gebeurde. De schutter was de school binnengekomen met een pistool en een rugzak vol explosieven. Hij gijzelde zes schoolmeisjes in een klas. Vier uur later bestormden leden van de speciale interventie de klas en kwam er een einde aan de gijzeling. De indringer had een van de meisjes doodgeschoten.
Chelsea had zich onder een tafel in de tegenoverliggende klas verstopt. Toen zwaar bewapende mannen de klas binnenstormden, kon zij samen met een vriendin naar buiten lopen. "Je moet begrijpen dat wanneer een man in volle uitrusting en met een pistool in de hand jouw klas binnenstormt en zegt dat je moet wegkomen, dan heb je geen idee wat er gebeurt", zegt Chelsea.
Toen Chelsea met haar ouders thuis was, zag ze op tv hoe het drama verder verliep. Ze zag helikopters en bewapende agenten die zich over de school verspreidden. Ze herinnert zich nog goed het beeld van een draagberrie die aan boord van een van de helikopters werd gebracht.
Twaalf jaar later
In 2007 verhuisde de familie van Colorado naar Florida. En alhoewel er tussen 2006 en 2018 naar schattingen 57 massale schietpartijen plaatsvonden in de VS, vond moeder Celia het ondenkbaar dat een van haar andere kinderen hetzelfde zou meemaken als Chelsea.
Maar enkele weken geleden kreeg ze voor de tweede keer een telefoontje om te zeggen dat er een gewapende man was in Parkland, de school van haar 16-jarige zoon Christian. Toen hij en zijn medeleerlingen schoten hoorden, verstopte de leraar hen in een kast. "In het begin namen we het niet ernstig, maar na een tijdje drong het toch tot ons door. Andere leerlingen stuurden hun ouders sms'jes, maar ik kon dat niet doen omdat de batterij van mijn gsm plat was."
Nadat Celia het nieuws had gehoord, probeerde ze zo dicht mogelijk bij de school te geraken, maar ze werd samen met andere ouders tegengehouden omdat de politie nog op zoek was naar de schutter. "Ik kon niets te weten komen. Ik stuurde sms'jes naar Christian, maar hij gaf geen antwoord. Dat was verschrikkelijk. Ik dacht de hele tijd: is mijn kind nog levend, is hij gewond, is hij bang?"
Net als zijn zus herinnert Christian zich ook levendig het moment dat de interventietroepen de klas binnenstormden en riepen: "Handen omhoog en op de grond liggen". "Zij konden niet zeker zijn dat een van ons de schutter was", zeg Christian. Op de weg naar buiten zag hij bloed op de trappen naast zijn klas. "Ik was eerst zo blij dat ik buiten was, maar nadien werd ik triester en triester."
Christian heeft het twijfelachtig geluk dat hij een zus heeft die hetzelfde heeft meegemaakt. Ze vertelt dat ze eerst als het ware verdoofd was en dat het een hele tijd duurde eer ze weer iets kon voelen. Ze was eronder door gegaan, werd beter en herviel vier jaar later opnieuw. "Zij weet al wat er met mij gaat gebeuren", zegt Christian.
"Er moet een einde aan komen"
Ook Celia weet wat de gemeenschap van Parkland te wachten staat. "De andere ouders en de gewonde kinderen zullen heel lang worstelen met hun trauma's. Zelf vecht ik ook met het idee dat twee van mijn kinderen kogels moesten ontwijken. Het is zo erg dat ik een kind heb die dat moest meemaken en die nu haar kleine broer moet troosten."
Het is voor het eerst dat Celia naar buiten komt met het verhaal van wat zich 12 jaar geleden voordeed, maar ze wilt dat er een einde komt aan de schietpartijen op school. "Wij zijn niet tegen wapens, maar we zijn tegen het feit dat oorlogswapens zo gemakkelijk te verkrijgen zijn. We mogen onze kinderen niet in de steek laten."
"Mensen kunnen niet geloven dat onze familie twee keer af te rekenen had met een schietpartij op school, maar ik ben zeker dat er meer families zijn die hetzelfde zullen meemaken, als we hier niets aan doen", besluit Celia.