Millennial love stories: "Langer dan zes maanden duren mijn relaties nooit en ik weet niet of dat aan mij ligt of aan de mannen op wie ik val"

Annelies (26): Ik ben heel graag single, altijd al geweest. Ik heb (nog) nooit veel druk gevoeld om een relatie te hebben en amuseer me prima op mezelf. Ik heb veel vrienden, een goede band met mijn familie en een job die veel van mijn tijd vraagt. Als ik eens een zeldzame avond helemaal niks te doen heb, kan ik daar intens van genieten. Ook mijn mama is al meer dan twintig jaar alleen en heeft dat nooit als een gemis of probleem ervaren. We zijn er net trots op dat we het zo goed zonder man redden.

Toch is mijn liefdesparcours zo hobbelig als het maar zijn kan. Want het is niet omdat ik niet zelf actief op zoek ben naar een partner, dat ik een relatie volledig uitsluit en dat ik geen nood heb aan fysiek contact. Ik heb een profiel op alle bekende datingapps zoals Tinder en Happn, en spreek regelmatig met mannen af. Niet in de veronderstelling dat ze de man van mijn leven gaan worden, maar gewoon omdat ik daten eigenlijk best amusant vind en je weet maar nooit. En ook omdat ik natuurlijk van tijd tot tijd eens van bil wil gaan. Voor mij hoeven daar niet echt gevoelens bij te pas komen, ik ben nogal mannelijk op dat vlak. Niet dat ik zomaar met iedereen tussen de lakens duik.

Soms zoek ik gewoon iemand heel knap uit, waarvan ik op de foto’s al zie dat er weinig hersencellen mee gemoeid zijn. Dan is het heel makkelijk om gewoon iets te gaan drinken, daarna nog even een “film” te kijken bij een van de twee thuis en elkaar vervolgens nooit meer terug te zien. We hebben allebei gehad waar we op zoek nar waren en kunnen daarna weer verder met ons leven. Dat ik soms hoor dat mensen mij een ‘slet’ noemen achter mijn rug, vind ik vooral zielig. Als mannen zo mogen leven, ik ook. En zolang ik er zelf geen moeite mee heb, waarom anderen dan wel?

Helaas gaat het er niet altijd zo ‘makkelijk’ aan toe. Want natuurlijk ga ik ook op date met mannen waar ik ook wél oprecht toe aangetrokken ben. Waar ik meer in zie dan gewoon een avondje plezier en afleiding. Zo was er eind vorig jaar bijvoorbeeld Boris. Heel sociaal, met veel dezelfde interesses, leuke vrienden en bovendien ook nog eens niet onknap. Hoewel we na date één al samen in bed belandden, was er langs beide kanten duidelijk interesse in meer. We spraken af om een koffie te gaan drinken de dag erna, het weekend erop deden we dat nog eens over en een paar dagen later gingen we samen uiteten.

Omdat hij net single was, woonde hij even in bij een vriend. Geen ideale situatie, dus al snel zat hij in de praktijk meer bij mij thuis. En dat ging allemaal prima. Ik had zijn vrienden graag, hij de mijne en hij kon ook nog eens koken als een professionele kok. Bonuspunten! Soms had ik wel het gevoel dat we misschien te snel gingen, maar het voelde niet slecht aan dus waarom moeilijk doen? Pas toen hij de eerste keer zei dat hij liever niet had dat ik met een mannelijke vriend alleen op café ging, merkte ik zijn jaloerse kant op. Vrijgevochten als ik ben, ging ik toch, met een urenlange ruzie bij thuiskomst als gevolg. We bleven nog wel een paar weken samen, maar omdat ik het gevoel had dat onze waarden en normen niet strookten, werd het nooit meer zoals ervoor.

En zo gaat dat keer op keer. Ik ben altijd een paar maanden gelukkig vrijgezel, leer dan iemand nieuw kennen waarmee het klikt, om na een paar maanden weer opnieuw single te zijn. Mijn langste relatie heeft zes maanden geduurd en dat is nu al vier jaar geleden. Alles daartussen duurde minder lang. Er is altijd wel iets in hen waar ik mij niet kan overzetten, waarbij ik denk dat de man van mijn leven die karaktertrek niet heeft. Telkens neem ik mij voor om niet meer verliefd te worden, maar uiteraard kan je dat niet forceren. Ik blijf me alleen afvragen of ik gewoon te kritisch ben of dat ik de ware nog niet ben tegengekomen?

Ben ik het probleem of val ik op de verkeerde mannen? Soms word ik door mijn omgeving gepusht om een bepaalde relatie toch nog eens kans te geven, “want hij was nog zo’n leuke kerel”. Maar lang houd ik dat nooit vol. Misschien ben ik te snel uitgekeken op mensen? Of ben ik net zoals mijn mama gemaakt om de rest van mijn leven vrijgezel te blijven? Want eigenlijk ben ik dan nog het meest gelukkig. Al gaat anderzijds niets op tegen die vlinders in mijn buik in de eerste weken.

Veel vragen kortom, en helaas heb ik er nog steeds geen antwoorden op gevonden. Voorlopig doe ik gewoon verder zoals ik altijd heb gedaan en zie ik wel wat de toekomst brengt. Leuke jongens mogen mij in ieder geval gerust opbellen (lacht). Je weet maar nooit hé.