Donald Trump en Kim Jong-un denken allebei dat ze aan het winnen zijn. En de daaruit voortvloeiende risico's zijn gigantisch

Het zou de eerste keer in de geschiedenis zijn dat een Amerikaans en Noord-Koreaans staatshoofd elkaar in levenden lijve zullen spreken. Indien de ontmoeting leidt tot een vredesakkoord, dan kan iedereen op het Koreaanse schiereiland opgelucht ademhalen. En niet alleen daar. De dreiging van een alles verwoestend conflict zou eindelijk in de kiem zijn gesmoord.

Maar de hele ontmoeting zal dansen worden op een slappe koord. Het blijft een enorm waagstuk. Met de nodige risico's.

Beide leiders beschouwen de voorlopige overeenkomst om elkaar te ontmoeten al als een persoonlijke triomf die tot stand is gekomen door hun eigen vastberadenheid. De Zuid-Koreaanse diplomaten die de uitnodiging van Kim overbrachten, deden hun best om het aandeel van Trump hierin naar waarde te schatten. Medewerkers van het Witte huis deden er ook alles aan om de verrassende ontwikkeling toe te schrijven aan de leiderschapskwaliteiten van de Amerikaanse president.

Het risico op een eventuele terugslag valt niet te onderschatten indien één van beide leiders zijn zin niet krijgt terwijl de internationale gemeenschap toekijkt.

Voor misverstanden is er immers geen plaats. Beide leiders sturen aan op een denuclearisering van het Koreaanse schiereiland, maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat ze daarmee niet noodzakelijk hetzelfde bedoelen. Washington bekijkt het als een unilaterale ontwapening van Noord-Korea, terwijl Pyongyang het einde van de vijandelijkheden met de VS en de verwijdering van de nucleaire afschrikkingsmiddelen die Zuid-Korea moesten beschermen, nastreeft.

"Voor alle duidelijkheid: we moeten met Noord-Korea praten", stelde Jeffrey Lewis, de directeur van het Non-proliferatieprogramma van Oost-Azië, bij het Middlebury-instituut voor internationale studies in Monterey. "Maar Kim nodigt Trump niet uit, zodat Noord-Korea kan ontwapenen. Kim nodigt Trump uit om te laten zien dat zijn investering in nucleaire capaciteit van zijn land de Verenigde Staten ertoe heeft gedwongen om hem als een gelijke te zien."

Maar elke verwachting die Trump kan hebben over het feit dat Kim zijn nucleair arsenaal zal inruilen voor de opheffing van de sancties tegen zijn land, kan vruchteloos zijn. Weinig waarnemers geloven dat de Noord-Koreaanse leider lichtvaardig afstand zal doen van datgene dat hij net ziet als een garantie voor het voortbestaan ​​van zijn regime.

Bovendien hebben de huidige medewerkers in het Witte Huis weinig expertise in de voorbereiding en het afhandelen van dergelijke complexe gesprekken. Gerenommeerde Korea-experten hebben het Witte Huis verlaten en het Ministerie van Buitenlandse Zaken lijkt er amper bij betrokken te zijn. 

"De jongste demarche van de Noord-Koreaanse leider heeft de VS een beetje verrast", zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson die momenteel in Djibouti is. "Het is een beslissing die de president zelf heeft genomen", legde hij uit. 

"Ik denk dat dit het meest positieve rapport is dat wij hebben gekregen, niet alleen over de (goede) wil van Kim Jong-un maar ook zijn echte wens om te praten. Wat er is veranderd, dat is zijn standpunt, en op een redelijk spectaculaire manier. En heel eerlijk was het een beetje een verrassing voor ons dat hij (de Noord-Koreaanse leider) ook open was in zijn gesprekken met de Zuid-Koreaanse delegatie" die hij onlangs heeft ontmoet, aldus Tillerson. "Nu komt het erop aan het eens te raken over de timing van hun eerste ontmoeting. Het zal weken vragen eer alles is geregeld", zei de minister nog.

Het is duidelijk dat Trump cavalier seul speelt, overtuigd als hij is van zijn expertise om een deal te sluiten. De gevolgen van een eventuele mislukking van de nucleaire top met Noord-Korea en de reactie van de Amerikaanse president daarop, zijn mogelijk zeer ontnuchterend.