"Ik ben het meisje dat haar eigen ogen uitrukte. Dit is mijn verhaal"

"Iets meer dan een maand geleden kon ik zien. Of misschien moet ik het zo zeggen: toen had ik nog mijn beide ogen, en toch kon ik niet zien dat ik gevaarlijk bezig was. En dan, op 6 februari, werd mijn wereld zwart." Zo start Kaylee Muthart haar ontstellende getuigenis over de gevaren van drugs, en meer bepaald crystal meth. 

De jonge vrouw vertelt dat ze een zeer goede studente was op de middelbare school, maar dat het fout liep toen ze veel lessen begon te missen. "Ik werkte lange uren omdat ik voor een auto spaarde en daarnaast had ik last van hartritmestoornissen, waardoor ik veel afwezig was. Mijn cijfers begonnen te dalen en ik besloot om even van school te gaan om me te herpakken. Ik wilde niet dat ik een slecht gemiddelde kreeg, want dan zouden mijn kansen dalen om toegang te krijgen tot een goede universiteit. Ik wilde mariene biologie studeren, dat is altijd mijn droom geweest."

Zich herpakken deed ze echter niet. "Toen ik 18 was, dronk ik regelmatig alcohol en rookte ik wiet." Ze bleef echter weg van de 'zware' drugs, tot ze vorige zomer 19 werd. "Ik rookte een joint met een collega en kreeg een heel vreemde ervaring. Het voelde alsof ik de wereld aankon, en ik voelde me heel dicht bij God." Kaylee, die altijd al een religieuze persoon was, vermoedt dat er cocaïne of  methamfetamine (crystal meth) vermengd was met de wiet. "Ik voelde me verraden. Ik stopte met werken om die collega te ontlopen, maar ging ook niet terug naar school."

Niet veel later begon de relatie met haar vriendje ook barsten te vertonen en ging Kaylee aan de Xanax. "Ik verloor mijn vriendje en een aantal andere vrienden, en voelde me alleen en ongelukkig. Intussen weet ik dat ik aan een bipolaire stoornis lijd, maar toen kon ik alleen maar denken aan het goede gevoel dat ik kreeg als ik drugs nam."

Kaylee leerde foute vrienden kennen en begon te experimenteren met xtc. "Dat vond ik minder gevaarlijk dan cocaïne of meth, en uiteindelijk nam ik het bijna alle dagen. Terwijl ik high was, bestudeerde ik ook vaak de bijbel. Ik interpreteerde de inhoud echter helemaal verkeerd. Uiteindelijk raakte ik ervan overtuigd dat meth me nog dichter bij God zou brengen." Tegen augustus begon ze het gevaarlijke goedje regelmatig te roken, daarna te snuiven en uiteindelijk spoot ze het in. "Ik deed het bijna dagelijks, altijd met vrienden. Ik was omringd door zware druggebruikers."

Haar moeder zag dat het helemaal de verkeerde kant uitging met haar dochter, maar Kaylee weigerde zich te laten helpen. "Ze kon me niet laten opnemen zonder sluitend bewijs dat ik een gevaar was voor mezelf. Ik woonde ook niet meer thuis, maar sliep meestal bij een van mijn vrienden op de sofa." Uiteindelijk stemde Kaylee in om zich te laten opnemen, "maar de volgende dag - 5 februari - kocht ik opnieuw meth, en een grotere dosis dan ik ooit had genomen".

Vervolgens vertelt Kaylee hoe ze haar eigen ogen uit haar hoofd rukte. "Op 6 februari was ik nog steeds high", getuigt ze. "De details zijn wazig, maar ik weet nog dat ik hallucineerde. Ik liep alleen langs de spoorweg om half elf 's ochtends, maar mijn wereld zag er donker en grimmig uit. Ik weet nog dat ik dacht dat ik iets belangrijks moest opofferen om de wereld te genezen. Ik geloofde echt dat alles abrupt zou eindigen als ik mijn ogen niet meteen uit mijn hoofd zou trekken. Ik weet niet waarom ik tot die conclusie kwam, maar het leek me meteen de juiste, rationele oplossing."

"Ik ging op mijn handen en knieën zitten en begon te bidden. Ik was ervan overtuigd dat ik een religieuze ervaring had. Dus duwde ik mijn beide duimen, wijs- en middelvingers in mijn ogen. Het voelde als een enorme strijd, het moeilijkste dat ik ooit moest doen, maar door de drugs voelde ik niet veel pijn."

Kaylee is ervan overtuigd dat ze nog meer schade had aangericht, mocht een pastoor haar niet horen schreeuwen hebben. "Ik riep 'Ik wil het licht zien', maar dat herinner ik me niet. Hij hield me samen met zeven of acht andere mensen in bedwang tot de hulpdiensten er waren, want ik bleef maar vechten tegen iedereen."

In het ziekenhuis zagen de dokters geen andere optie dan de ogen van Kaylee volledig te verwijderen, in de hoop haar optische zenuwen te redden en infectie te voorkomen. "Ik werd twee dagen later wakker en herinnerde me meteen wat er gebeurd was. Alles was donker, en ik wist dat ik blind was." Een week later werd ze overgebracht naar een psychiatrische afdeling. "Ik was verschrikkelijk bang, maar het bleek een geweldige plek te zijn. Ik werd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis en de juiste medicatie werd opgestart. Met de juiste therapie leerde ik mijn nieuwe realiteit aanvaarden."

Vorige week mocht Kaylee dan eindelijk naar huis. Ze vindt het niet gemakkelijk om zich aan te passen aan haar nieuwe, blinde leven, maar ze is optimistisch. "Natuurlijk ben ik soms nog enorm verdrietig, zeker wanneer ik niet kan slapen. Maar ik ben nu gelukkiger dan toen ik nog aan de drugs zat. Ik wil opnieuw gaan studeren, ben nog steeds in therapie en heb een nieuwe kerk gevonden die me steunt. En als ik genoeg geld kan inzamelen, kan ik een geleidehond nemen. Ik moest mijn zicht verliezen om het juiste pad terug te vinden, maar ik ben zo blij dat ik hier nog ben."