Een interview dat een half uurtje zou duren, nam naar mijn gevoel al de proporties van een olifantendracht aan. We waren ongeveer drie kwartier aan het palaveren en toen… toen kwam die journaliste me daar toch wel lekker verrassend uit de hoek. Ze zei: “Wat maakt je gelukkig op vakantie?”.

Lang moest ik daar niet over nadenken… Ooit stapte onze hoofdredacteur de redactie binnen. “Roelants!”, riep hij, “Jouw volgende opdracht zal er één zijn op grote hoogte. Want jij trekt naar de Zwitserse Alpen, meer zelfs, je vertrekt volgende maand!”. Het was mei, wilde hij dan zeggen dat ik in juni vertrok? Ik wist niet of ik hier blij of chagrijnig om moest zijn. De bergen? Dat was de winter en snowboarden voor mij, dat was eindeloze pistes met poedersneeuw, geweldige après-ski, knappe skimonitrices en… snelheid. De Alpen, dat was aan zinderende snelheid naar beneden glijden. Wat doet een mens daar tijdens de zomer? Koeien melken? Wandelen?! Berggeiten vangen?

“Wandelen! Dat ga jij daar doen, met een rugzak.”. Hij kon er maar niet genoeg van krijgen… “We hebben een hele route uitgestippeld: je vertrekt in Nendaz, richting de gletsjer van de Mont Fort, tot 3329m hoogte, om dan af te dalen naar het pittoreske dorpje Veysonnaz. En nu komt nog het beste: je onderneemt een huttentocht! Wat betekent dat je bij de locals zal overnachten, bij melkboeren, in gemeenschappelijke slaapzalen!”

Wow… gewoon wow. Meer kon ik er niet uitbrengen. Was dit nu waar ons geweldige reisprogramma En Route op zat te wachten? Boeren? In berghutten? Die ongetwijfeld leven van hun kaasmakerij? Ik zag mezelf als een actieve ontdekker, iemand die sportieve uitdagingen aanging, maar tegelijk als iemand die in staat was om het ritme van ’s werelds grootste metropolen te ontdekken. Een job als koeienmelker in het melkhuisje stond niet op de agenda. Maar goed, zo gezegd, zo gedaan. Eén maand en 1000 kilometer verderop begon ik aan mijn bergwandeling. Samen met een cameraploeg en regisseur zouden we 4 dagen wandelen. Zo’n huttentocht is eigenlijk wonderwel georganiseerd: je neemt enkel toiletzak en reservekledij mee… én een flinterdunne slaapzak. De dekens en voeding worden voorzien in de hutten zelf. Wel… het duurde ongeveer twee uur tot het tot me doordrong: de Alpen zijn òòk ’s zomers een ware droom.

Een collega had me een aantal maanden tevoren al ingelicht dat het geweldig zou worden, maar hij is zo’n personage dat de kousen in sandalen niet schuwt. Dus je kan je al inbeelden welke waarde ik aan zijn getuigenis hechtte.

Bij het begin van onze trekking voelde ik me sparringpartner van Muhammad Ali: dit kwam als een slag in het gezicht. Na de trekking in de Rocky Mountains en de Canadian Rockies denk je dat je nog moeilijk met verstomming kan geslagen zijn. Maar dit was wel aan het gebeuren. En wel nu. Bergriviertje, koetje, edelweiss, voor dag en dauw opstaan voor de zonsopgang op le Mont Rouge, crampons aantrekken voor de beklimming van een gletsjer, schreeuwen op de top van de Mont Fort… Ik was dit allemaal gulzig aan het verteren in een decor dat me nog het meest aan Nieuw Zeeland liet denken. Maar ik stelde me ook de vraag: waarom? Waarom was ik hier nu plots zo van aan het genieten? Het antwoord kende ik toen niet, daar ben ik pas later achter gekomen. Het antwoord past precies in één woord: flow.

Flow is een concept dat al in 1975 ontwikkeld werd door Amerikaans-Hongaars psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi. Het verwijst naar een ervaring die iemand totaal in beslag neemt. Terwijl je geconcentreerd bent lijkt de tijd voorbij te vliegen en zijn we ons niet bewust van wat er rondom ons gebeurt. Flow is bijzonder heilzaam voor lichaam en geest. Je ervaart flow wanneer je bezig bent met een interessante uitdaging die je wel aankan maar tegelijk een grote ervaring vergt. Activiteiten die flow voortbrengen zijn intrinsiek motiverend en dus waardevol omdat ze een gemoedstoestand creëren die een doel op zich is. Deze trekking, het letten op elke voet die geplaatst werd op rotsige ondergrond, het klauteren, bracht me in mijn flow. Ik lette op elke pas, op mijn ademhaling, op mijn hartslag en was even weg van de wereld. Het maakte mijn geest leeg, zette alle zorgen opzij en liet me even ‘hier en nu’ zijn. Dit klinkt allemaal erg melig, new age of Ingeborg, dat geef ik toe. En had je me 5 jaar terug gevraagd of ik hiervan gelukkig zou worden, dan had ik eens goed gelachen.

Later zou ik die ‘flow’ nog ervaren, tijdens de gebruikelijke joggingsessies uiteraard, maar ook tijdens mijn trektocht door de Nepalese Himalaya. Daar was het gevoel anders. Nepalezen zijn uiteraard een zeer warm en hartstochtelijk volkje, ze zouden je haast doodknuffelen. Als je daar de top bereikt dan ben je de koning te rijk, zij het nu door de lachende sherpa’s, de knuffels, de ijle lucht op die hoogte of misschien wel: door de hikers high.

“Ok…” , het bleef stil aan de andere kant van de lijn, “Ik denk dat ik daarmee wel genoeg zal hebben hoor.” Ondertussen waren we weer 3 kwartier verder. Onze ijverige journaliste moet gloeiende oren gekregen hebben van een anderhalf durend interview aan de telefoon. “Dàt is wat mij op vakantie gelukkig maakt”, zei ik nog. “En ik hoop dat je het ooit mag ervaren.

-Hoezo?”

“Bijvoorbeeld wanneer je dit gesprek uittikt? Dat je je eigen flow vindt?”.

“Oh! Dat zal wel. Misschien… hoop ik.” Ietwat verdwaasd namen we afscheid. Het resultaat van het interview? Dat zal wel ergens verschenen zijn, ooit. Misschien volgende zomer?

Meer reizen? Bekijk En Route! Elke zaterdag om 21u10 bij Evenaar

Evenaar Telenet 51, Proximus 217, TV Vlaanderen 13