Britse nabestaande aanslagen Brussel voelt zich in de steek gelaten door Belgische overheid

"We leefden op het moment van de aanslag al vier jaar in Brussel met onze zoon Henry (toen 8 jaar), en waren van plan er nog jaren te blijven", vertelt Charlotte. "Maar na de aanslag had ik het zeer moeilijk. Ik kon met mijn autistische zoon eigenlijk alleen overleven dankzij de hulp van een Brits hulpfonds, The Charitable Fund, en met de steun van collega's van David in het bedrijf waar hij werkte. Zij zamelden geld voor ons in die eerste drie maanden. Hoewel ik het gevraagd heb was er geen psychologische steun beschikbaar voor mijn zoon."

"Pas na vele maanden kreeg ik van de Commissie voor Slachtofferhulp te horen dat Henry en ik elk 7.000 euro zouden krijgen. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik niet in België kon blijven wonen. Ik keerde vijf maanden na de aanslagen terug naar Groot-Brittannië. Er zat niet anders op. Anders had ik met mijn kind op straat moeten leven in Brussel."

"Ik ben nooit gecontacteerd door de Belgische politie, totdat ze mij leerden kennen op de herdenking van de aanslagen in maart vorig jaar. Mails die ik naar het federaal parket in Brussel stuurde bleven onbeantwoord. Uiteindelijk is toch één persoon ons ter hulp geschoten, Olivier Lauwers, een ambtenaar van de dienst voor Slachtofferhulp, de enige persoon van de officiële autoriteiten die ons ooit heeft terzijde gestaan."

"Of ik zal deelnemen aan de herdenking in Brussel op 22 maart, weet ik nog niet. Als ik terugkijk op de voorbije twee jaar, zie ik bij de Belgische overheid een houding van minachting en argwaan tegenover de slachtoffers. 'Ach, er sterven dagelijks mensen, hou toch op met je aan te stellen', die houding voel ik steeds in contacten met de overheid, en ook met de verzekeringen. Het komt erop neer dat je als slachtoffer moet vechten voor je rechten. Zo word je een tweede keer slachtoffer."