Tv-recensie: 'Vandaag over een jaar' (Eén) ★★★☆☆

VRT wil met z’n tijd mee en dus lanceerde Eén –als passend laatste eerbetoon aan Stephen Hawking- het eerste tv-programma met tijdreisfunctie. 

In ‘Vandaag over een jaar’ nodigt Cath Luyten gewone Vlamingen uit die binnen het jaar een droom willen realiseren. Langs een tunnel worden ze de studio uitgeloodst om een jaar later -die in tv-werkelijkheid enkele seconden duurt- als een herboren mens er terug uit te komen. Een soort ‘De soundmixshow’, maar dan zonder Bart Kaëll die van de showtrap walst.

Cath, however, reïncarneerde vlekkeloos de rol van ‘vrolijke spring-in-’t-veld’, ook al kreeg de eega van Frank Raes niet de makkelijkste sujets over de vloer. Neem nu de 15-jarige Jakob die op vakantie uit een rijdende trein viel en daarbij een schedelbreuk opliep. Zijn plan was om over een jaar zelf zijn zegje te kunnen doen, zonder spraakcomputer. Zo gezegd zo gedaan, enkele seconden later stapte ‘a new & improved’ Jakob de tunnel uit recht in de armen van Cath die hem een jaar na datum nog even fruitig, én in dezelfde outfit, opwachtte.

Met ‘Vandaag over een jaar’ speelt Eén in op de moderne kijkverwachtingen: we hebben geen geduld en dat is voor dit programma ook niet nodig. Het enige wat sputterde was Sophie (27) die door de onzekerheid omtrent haar stotteren nog nooit een jongen had gekust. “Volgend jaar wil ik een lief”, klonk het vastbesloten. In een compilatie van haar zoektocht zagen we hoe ze haar blind date via Skype opbelde om te weten hoe hij eruitzag. “Tot stra-ha-ha-haks hé”, haperde ze. Om vervolgens met veel zelfrelativering “Nu gaat hij waarschijnlijk zeggen: ‘Ik kom niet meer’” te schateren. Uiteindelijk wandelde Sophie solo door de tunnel, maar na gisteravond zal de kinderverzorgster liefdesverklaringen bij de vleet krijgen. 

Ja, de pathos droop er met momenten vanaf. Zeker toen het borstkankermonster tussen de Mont Ventoux-plannen van Ann kwam fietsen en Laurens z’n adoptiekinderwens in vervulling zag gaan maar een maand later z'n moeder verloor. We kunnen er niet vaak genoeg aan herinnerd worden: het leven ‘mevrouw Raes-t’ voorbij. Het is alvast geruststellend dat er aan de andere kant van de tunnel een Cath staat, die uit voldoende lachrimpels is opgetrokken om de meest terneergeslagen mens weer wat op te vrolijken.