Wouter Vandenhaute: "Van altijd winnen naar plots verliezen, dat is héél confronterend"

Toevallig, maar ook grappig. De servetten en onderleggers van de tafel waar Vandenhaute en presentatrice Christel Van Dyck aanzitten, zijn paars. De kaarsen zijn wit. Paars-wit, de kleuren van voetbalploeg Anderlecht. De ploeg waar hij enkele maanden geleden net naast greep, toen Marc Coucke ze kocht.

Dromen, het is iets wat vaker terugkomt in het twee uur durende gesprek. "Al van kinds af aan heb ik honderden plannen en dromen. En dat is niet veranderd nu ik ouder ben. Ik besef dat ik er maar een klein deel van kan realiseren, maar dat is niet erg. Dromen zijn net het meest plezierige in het leven. Als je die kan realiseren, dan is dat fijn, maar dat is niet het belangrijkste."

Eigenaar worden van Anderlecht was zo'n droom. Maar dat is niet gelukt. "Ik ben daar alles samen vijf maanden mee bezig geweest: plannen gemaakt en een visie uitgetekend. Uiteindelijk is het niet gelukt, maar die vijf maanden van dromen, die neemt niemand mij nog af."

"Ik ben niet gekwetst dat het uiteindelijk niet is gelukt", zegt Vandenhaute. "Ik ga al 25 jaar kijken naar Anderlecht en ik hoop dat de komende 25 jaar ook te doen. Anderlecht is mijn club en dat zal zo blijven. Ik wens Marc Coucke alle succes."

"Mijn ouders zijn nu 80 en 84 jaar en ze lopen nog steeds alle twee huppelend rond", zegt Vandenhaute. "Om de twee dagen bellen we naar elkaar om te kijken hoe het gaat. Ik zie ze doodgraag. We hebben ook het gevoel dat alles wat we moesten en wilden zeggen ondertussen is gezegd. We zitten eigenlijk in de extra tijd. Er moet niets meer. Al hoop ik wel - zowel voor hen als voor mij - dat ze nog lang zo gezond mogen blijven."

Hoewel hij altijd het gevoel heeft gehad dat hij "berekende risico's" neemt, was de aankoop van de tv-zenders VT4 en VijfTV - nu Vier en Vijf - er toch eentje om "u" tegen te zeggen. Zijn productiehuis Woestijnvis kon niet langer programma's maken voor de VRT en zou nu volledig worden ingeschakeld voor de twee commerciële zenders. 

"Maar Vier sloeg in het begin niet aan. En dus was het knokken. Het was ook zo'n verschil: van altijd winnen naar plots verliezen. Dat was heel confronterend, maar ook heel leerrijk. Beetje bij beetje is het beter gegaan, tot op het punt waar we nu zijn."

"Heel dat avontuur hebben we totaal onderschat", zo zegt hij. "We kenden de commerciële televisiewereld niet en toch zijn we daar vrij eigenzinnig in gestapt. Medialaan (de groep achter VTM en Q2, nvdr.) en VRT (van onder meer Eén en Canvas, nvdr.) kwamen in oorlogsmodus en wilden er alles aan doen om Vier en Vijf buiten de markt te houden. Ik kwam in een spel terecht dat ik niet kende en dat met mij op de loop ging. Het was vechten om te overleven."

Of hij op dat moment aan zichzelf begon te twijfelen? "Ja, maar dat doe ik constant. Ik heb lef en zelfvertrouwen, maar tegelijkertijd twijfel ik ook vaak. Ik stel mijzelf elke dag in vraag. Want hét grote gevaar van succes is dat je gaat geloven dat je heel goed bent. Meestal ben je nooit zo goed als je op dat moment denkt. Het is niet slecht om in je leven met een nederlaag geconfronteerd te worden. Je leert daar mee omgaan."

Nog zo'n tegenslag was het vertrek van de vele creatieve en bekende gezichten bij zijn productiehuis Woestijnvis. Bart De Pauw, Tom Lenaerts, Steven Van Herreweghe, Tom Van Dyck, enzovoort. Het lijstje is lang. 

"Ik denk dat wij lang het onverzoenbare hebben kunnen verzoenen", stelt de topman. "Er waren altijd al spanningsvelden en vroeg of laat moest dat eens uitbreken. Bij succes is het makkelijk om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen, maar als het niet zo goed gaat - zoals na de start van Vier en Vijf - dan heeft iedereen plots een mening en dan stappen mensen op. Dat is een gezond proces. Alleen zat bij ons de buitenwereld er heel hard op te kijken. Zelfs als de chef-kok vertrok, dan stond het uitgebreid in de krant."

Maar mee naar huis nam hij die problemen nooit, zo zegt hij. "Het professionele heb ik altijd gescheiden van het persoonlijke. Uiteraard waren er mensen in wie ik ontgoocheld was. Sommige mensen heb ik kunnen overtuigen om te blijven en zij zijn er nog steeds, bij anderen is dat niet gelukt. Maar ik heb weinig talent voor rancune. Mijn deur staat altijd open. Je mag binnenkomen, maar je mag ook vertrekken."

Telenet nam begin deze maand De Vijver Media volledig over. Het telecom- en mediabedrijf wordt zo de enige eigenaar van de tv-zenders Vier, Vijf en Zes en van het productiehuis Woestijnvis. Vandenhaute blijft voorzitter van de raad van bestuur, maar heeft zijn aandelen dus verkocht.

"Een dubbel gevoel", zo zegt hij, "maar ik voel me nu niet minder verbonden met Woestijnvis dan ervoor". "Ik ben trots dat we na 21 jaar nog steeds een toonaangevend creatief productiehuis zijn. En ik hoop dat er binnen 30 jaar een feest komt om de vijftigste verjaardag te vieren. Hopelijk ben ik er dan ook bij, liefst zonder krukken."

Daarnaast wil Vandenhaute vooral blijven plannen maken en... blijven dromen. "Iets" in het voetbal zit daar zeker bij. "Misschien komen er nog mogelijkheden, maar misschien ook niet. Ik ben nu 56. Ik ga er niet meer aan beginnen op mijn 65e."

"Met het leven na de dood ben ik niet echt bezig. Ik ga ervan uit dat het er niet is en dus wil ik vooral hier goed en intens leven. Ik hoop dat ik de genen van mijn ouders heb en dat ik ook zo lang zo goed kan blijven, maar dat heb je niet te kiezen in het leven. Voor hetzelfde geld heb je het foute lotje in handen. De dag plukken en genieten, daar draait het om."

De volledige uitzending van "De rotonde" met Wouter Vandenhaute kan u hier beluisteren: