Jan Mulder: "Carcela gedraagt zich als een ontevreden kind"

1. De finale staat op punt van beginnen. We verlangen hartstochtelijk naar de aftrap: een snel op en neer gaande wedstrijd doet de kou misschien vergeten (voetbal is een zomersport). Waarom wordt er niet afgetrapt? In een van de netten zit een gat. Er is plakband nodig. Waar haal je dat zo gauw vandaan? Eindelijk, daar komt het rolletje. De assistent-scheidsrechter plakt de band. Gaat deze armzalige finale de geschiedenis in als de Plakbandfinale? Nee.

2. In de zeventigste minuut verschijnt een statistiek op het scherm: ‘Standard nul (0) schoten tussen de palen. Racing Genk nul (0).’ De volgende twintig minuten zijn bloedstollend: zouden ze het halen? De ballen waaien alle richtingen op, behalve de goede. Dan fluit de scheidsrechter voor het einde en gaat Standard-Racing Genk de geschiedenis in als de Nul Schoten op Doel Wedstrijd. De mensheid voetbalt inmiddels twee eeuwen.

3. We hadden ons verheugd op een duel in het duel: de confrontatie Pozuelo-Carcela. De barre omstandigheden weerhouden de twee vedetten van een topprestatie. Pozuelo doet wat hij kan, Carcela gedraagt zich als een ontevreden kind. Niets lukt en de scheidsrechter krijgt de schuld. In het zicht van de overwinning gunt Sá Pinto hem een publiekswissel. Carcela demonstreert dan, waarom hij een vedette van provinciaal allooi is. In het buitenland kreeg hij geen poot aan de grond, maar terug in de schoot van de Luikse familie speelt de linkspoot weer aardig en dat wil Carcela weten ook: hij neemt afscheid met een kleine ereronde, een soort pirouette op de vierkante meter, armpjes in de lucht. Tergend langzaam. Niet van het veld af te krijgen. Buiten de lijnen aangekomen, wandelt Carcela provocerend langs de bank van Genk. Gert Verheyen wist het vooraf al: ‘Pozuelo is beter.’