Achteraf vond De Roover dat hij zelf nog rustig was gebleven. “Ik zou als VVB-voorzitter mijn rol toch anders vervullen. Het is natuurlijk gemakkelijk om als drukkingsgroep abstractie te maken van de politieke realiteit en spelregels. Het is de rol van zo’n drukkingsgroep om de zuivere lijn te bewaken, maar dat mag u er niet van ontslaan om oog te hebben voor de realiteit. Wij hebben het communautaire niet in de koelkast gestopt. Het lag er al in en we hebben geen medestanders gevonden om het eruit te halen. Als ik nu zie hoe Kristof Calvo van Groen De Valck feliciteert, dan is dat symbolisch voor het probleem bij VVB. De organisatie is geen waakhond meer, maar een bondgenoot van de tegenstanders van N-VA.”

De Roover, zelf nog lid van de VVB, stelt zich vragen bij de meerwaarde van de beweging. Hij weegt zijn woorden. “Wat is nog de constructieve inbreng van VVB? De mensen die aan het roer staan, geraken niet verder dan slogans roepen. Omdat de meest creatieve en actieve mensen van de VVB nu bij N-VA actief zijn, kampt de beweging met bloedarmoede.”