'Boarding House Reach' van Jack White: Waar blijven de sóngs, man?
Zelfs katten in nood maken niet zulke wilde sprongen als Jack White. Op Boarding House Reach herleidt deze krolse kater het huis helaas tot een zootje. Soms klinkt zijn derde soloalbum net zo onbeluisterbaar als een in barensnood verkerende Siamees.
"Do you want everything?", klinkt het manisch in 'Everything You've Ever Learned'. "Then you can have everything!" Toch wens je dat Jack White niet al zijn troeven steeds in één trek op tafel zou leggen. Overdaad schaadt op Boarding House Reach.
Dit solovehikel is een ijdele egotrip. Zijn bolide vliegt daarbij nodeloos uit de bocht met onverwachte overgangen, ongemakkelijke tempowissels of geluidscollage-brij. In het beste geval intrigeert die ongebreidelde durf. Maar meestal vermoeien die uitspattingen dodelijk. Wég is het minimalisme waarop White zich zo lang succesvol liet voorstaan. Nu legt hij het aan met computers, synths, en de geleende waanzin van Beck.
In elke avontuurlijk geluidslandschap lijkt White zijn pielemans meteen uit zijn broekje te willen wippen voor masturbatoire loze pirouettes. Waar blijven de sóngs, man?
Met dit verschil: de sonische revolutie die de White Stripe van weleer wil ontketenen, klinkt vooral zelfgenoegzaam. De vooruitgestuurde singles 'Connected by Love' en 'Respect Commander' deden natuurlijk al geen meesterwerk vermoeden. Eerder een versplinterde geest en een onvoorspelbare gitaar. Meermaals laat White bruine remsporen na op de erfenis van The White Stripes.
Eens zo frustrerend omdat White je een paar keer aan zijn kant krijgt. De ravenzwarte rockantiquair smokkelt in het schitterende 'Over and Over and Over' bijvoorbeeld een gospelkoor binnen. Terwijl de gospelzusjes McCrary uit Nashville de longblaasjes uit hun ebbenhouten longen zingen, bedient hij zich van goeie ouwe blueslicks en snerende Rage Against The Machine-gitaarsalvo's. De gitaren neigen naar Tom Morello's effectbejag, maar het gaat White perfect af.
Ook van de spacefunk in 'Ice Station Zebra' en de countrywals 'What's Done is Done' spatten de soul af, terwijl 'Humoresque' een warme, jazzy ballad is die de plaat terecht mag afsluiten. 'Ezmeralda Steals the Show' begint dan weer beloftevol en dromerig als 'Everybody Hurts' van R.E.M, maar een gelijklopend dubbel parlando zorgt ervoor dat dwarse White wars van een wereldsong blijft. Radicaal en experimenteel? Niets mis mee. Maar in elke avontuurlijk geluidslandschap lijkt White zijn pielemans meteen uit zijn broekje te willen wippen, voor masturbatoire loze pirouettes. Waar blijven de sóngs, man?
In elke avontuurlijk geluidslandschap lijkt White zijn pielemans meteen uit zijn broekje te willen wippen, voor masturbatoire loze pirouettes
Grap om te huilen
Zo is 'Why Walk a Dog?' letterlijk van de hond, op de van Nick Lowe ontvreemde en ontwrichte zin "What's so funny about beasts above understanding?" na. Geestig! Voorts is deze plaat helaas een grap om te huilen. White is namelijk vreselijk inconsequent in zijn aanpak. De electrorock van 'Get in the Mine Shaft' of de verschroeiende solo's in 'Respect Commander' konden superieure songs opleveren, maar ergens halfweg lijkt White doodleuk af te haken.
In de aanloop naar de release vertrouwde Jack White zijn fans toe dat zelfs hij deze plaat bizar vindt. En tijdens een interview met acteur Gary Oldman omschreef hij de songs als "ideaal om bij te tuinieren of om iemand neer te steken in een steegje". Tuinieren met een mes in je rug? Een mogelijke optie om Boarding House Reach te beluisteren. Of je had gewoon kunnen hopen dat White het mes vakkundiger in eigen werk had gezet.
Boarding House Reach is verschenen bij Third Man/XL. Jack White speelt op 7/7 op Rock Werchter
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
