‘New Material’ van Preoccupations: zinderende zelfsabotage

Een ode aan depressie: in jezelf kijken met extreme haat. Zo omschrijft frontman Matt Flegel New Material, de derde worp van zijn band Preocupations, die zijn vroegere naam Viet Cong begin 2016 liet vallen omdat die op te veel weerstand botste en hen zelfs optredens kostte.

‘Compliance’, de laatste track van de plaat, klinkt dan ook echt als een afdaling in de geest van iemand met een mentale crisis. Het is een aardedonkere, minimalistische instrumental die je veeleer zou verwachten van Vessel, Raime of andere grillige elektronica-acts op labels als TriAngle en – what’s in a name? – Blackest Ever Black.

Op die manier breit ‘Compliance’ een wel erg somber slot aan New Material. En ‘Doubt’ vlak ervoor was ook al zo’n domper: die song loopt uit op de woorden “we can’t help ourselves”, sleept zich naar z’n eind met een staccato sputterende beat uit een drumcomputer en een synth die giftige nucleaire wolken uitspuwt.

Let’s dance to Joy Division 

Tja, Flegel noemde dit album óók “een ode aan zelfsabotage”, een praktijk die deze band zeker niet vreemd is: vaak eindigen ze hun concerten met ‘Death’, een compromisloze beuksong van een kwartier die niet zelden als effect heeft dat mensen moe geranseld afdruipen.

Toch zou het jammer zijn om deze plaat dan ook maar de rug toe te keren. De overige zes songs zijn namelijk van het opwindendste dat deze band al liet horen. Zo drijft ‘Solace’ op een baslijn waarop je Ian Curtis graag eens zou zien dansen – die hele song klinkt trouwens als Joy Division dat zijn groepsnaam zonder enige ironie waarmaakt.

Aan de ingenieuze ritmewisselingen en het complexe samenspel met Flegels half gezongen, half gesproken lyrics in ‘Antidote’ merk je dan weer dat Preoccupations meer dan ooit als één blok aan deze plaat heeft gewerkt. “Everything slips right throught your shaking hands”, zingt Flegel, maar hij en zijn band leiden de song met vaste hand naar een finale die we snel live willen horen.

Dat geldt evenzeer voor ‘Manipulation’, dat met dezelfde ingrediënten als ‘Doubt’ wél doel treft. Ook hierbij kunnen we haast niet wachten tot Flegel die tekst op de festivals debiteert met zijn scheve grijns en gorgelende stem: “Seduce and deceive / destroy and repeat.” Hey, ieder zijn pleziertje.

Het allerbeste van New Material zit evenwel aan het begin: als de hele plaat zo goed was als het openingstrio, dan stond boven deze recensie minstens één ster meer. De drie songs hebben niet alleen de meest catchy melodieën die Preoccupations tot nog toe verzon, ze vangen ook de aandacht met onverwachte ingrepen.

‘Espionage’ vat het jachtigste van Wire, The Fall en Gang of Four in een meedogenloze vraag- en antwoordzang tussen Flegel en de rest van de band (“sinking all the way down”). In ‘Decompose’ verrast Flegel, die zijn keel doorgaans lijkt te spoelen met kolengruis en whisky, dan weer door een falsetstem op te zetten. En in prijsbeest ‘Disarray’ komt de spanning voort uit het contrast tussen de kraakheldere melodie en de in ontreddering badende tekst. Extra verwarrend: het is nooit duidelijk of je nu gitaren dan wel synths hoort, en of de ritmes nu door een drummer dan wel een computer gespeeld worden. 

Zelfsabotage klonk zelden zo zinderend.

New Material is uit bij Jagjaguwar. De band speelt op zondag 10 juni op Best Kept Secret Festival.