Tranen bij diep ontgoochelde Viviani: "Jammer dat ik werk van mijn team niet kon afmaken"

Elia Viviani (Quick-Step Floors), woensdag nog winnaar van de Driedaagse Brugge-De Panne, was bijzonder ontgoocheld nadat hij in Gent-Wevelgem geklopt werd door Peter Sagan. Misschien was hij wel de snelste spurter van het pak, maar de Italiaan zat net iets te ver toen Arnaud Démare en Peter Sagan aan hun eindsprint begonnen.

"Natuurlijk ben ik ontgoocheld. Ik had zo'n grote kans om Gent-Wevelgem, een klassieker, te winnen. Alles zat mee tot die laatste honderden meters", zuchtte Viviani. "Ik had deze koers echt aangestipt. Er was in de laatste kilometer die uitval met Sep Vanmarcke. Hij waaide terug, maar reed dan even in de weg op een cruciaal moment. Natuurlijk deed hij dat niet bewust, maar ik moest wel een curve maken rondom hem heen. En dan was Peter Sagan al op snelheid. Ik ben ook vol aangegaan, maar Sagan kon ik niet meer bijbenen. Het is jammer dat ik het werk van mijn team niet heb kunnen afmaken. Druk op de schouders heb ik eigenlijk niet, maar het is niet leuk om zo te verliezen."

Jens Debusschere was met een vijfde plaats beste Belg in de 80e Gent-Wevelgem. "Ik vind het jammer dat ik niet op het podium sta", reageerde de renner van Lotto Soudal. "De spurt verliep vrij goed, maar ik ga in het vervolg toch zelf meer initiatief nemen. Nu heb ik zitten wachten tot de rest versnelde. Misschien doe ik er wel beter aan om als eerste aan te gaan. Komen ze dan nog over mij, dan is dat pech en word ik misschien ook wel vijfde, maar dan kijk je daar toch met een ander gevoel op terug."

"Ik was mij in de slotkilometers volledig aan het focussen op Arnaud Démare en Greg Van Avermaet. De Fransman zette wellicht alles op een spurt, terwijl Van Avermaet waarschijnlijk nog iets zou ondernemen in volle finale. Maar naarmate we Wevelgem naderden werd er niet echt meer gekoerst. Wellicht zaten er te veel renners van Quick-Step Floors in de kopgroep. Zij neutraliseerden alles. Jammer, want ik voelde me nog sterk genoeg om mee te springen met een uitval. In onze groep zaten enkele heel rappe mannen en de sprint afwachten was misschien niet opportuun."

"Ik ben bijna nooit uit de eerste vijftien geweest. Ook niet tijdens de tweede beklimming van de Kemmelberg. Steeds een cruciaal punt in Gent-Wevelgem. Ik had twee ploegmakkers vooraan. Maar Frederik Frison had al een hele dag in de aanval gereden en daar was het beste al af. Ook Jelle Wallays hielp nog een tijdje, maar moest ons dan ook laten rijden. De wind op kop was er voor hem te veel aan."